Πώς κάνει το Τραύμα ορατή την παρουσία του στην θεραπευτική συζήτηση;
Η εμπειρία μου δείχνει ότι συχνά επεμβαίνει στο ρυθμό της θεραπευτικής κουβέντας αποκλείοντας δυνατότητες συν-έρευνας. Έτσι, ο θεραπευόμενος «αφηγείται» (narrating) ιστορίες τραύματος με τρόπο που υποστηρίζεται από την κουλτούρα θεσμικών διαδικασιών, π.χ αστυνομικές αναφορές, κατάθεση στοιχείων.
Η Αφηγηματική προσέγγιση δεν ενδιαφέρεται απλά να φωτίσει ιστορίες στην ζωή του ανθρώπου. Οι Αφηγηματικές ερωτήσεις μας προσκαλούν να ασχοληθούμε με την εμπειρία της ιστορίας και την θέση του θεραπευόμενου απέναντι στην διατύπωση της εμπειρίας του (engaging, not narrating).
Ποιες αφηγηματικές ιδέες και πρακτικές μπορεί να βοηθήσουν να διακόψουμε την ικανότητα του Τραύματος να ορίζει τους όρους που θα γίνει η θεραπευτική κουβέντα;
