από τηνΚασσανδρα Πήτερσεν

Αυτο αποτελεί το πέμπτο και τελευταίο μέρος μιας σειράς από βίντεο (videos 11-15) που εστιάζουν στην πρακτική της Αφηγηματικής που ονομάζουμε Re-membering.

Οι Re-membering πρακτικές, ή αλλιώς «Πρακτικές Επαν-ένταξης στην Μνήμη», κατέχουν ξεχωριστή θέση ανάμεσα στις ιδέες της Αφηγηματικής θεραπείας. Οι Αφηγηματικές αυτές συζητήσεις αντιτίθενται στην κυρίαρχη λογική ότι οι σχέσεις λήγουν απαραίτητα με την απώλεια ενός προσώπου από την ζωή ή λόγω φυσικών αποστάσεων ή καθεστώτων διάστασης και χωρισμού. Οι Re-membering πρακτικές, λοιπόν, προσκαλούν τους θεραπευόμενους σε μια συν-έρευνα σχετικά με την δυνατότητα συνέχισης αυτής της αίσθησης σύνδεσης με φυσικά πρόσωπα ή «φωνές» επιρροής, τις οποίες οι ίδιοι οι θεραπευόμενοι χαρακτηρίζουν ως σημαντικές φιγούρες στην ζωή τους.

Παρακαλώ σημειώστε…σε αυτήν την σειρά των 5 βίντεο που είναι αφιερωμένα στο Re-membering, εστιάζω κάθε φορά σε διαφορετικές και πολύ συγκεκριμένες περιοχές εξέτασης αυτών των θεραπευτικών πρακτικών. «Βουτώ» σε αυτές τις επισημάνσεις δίχως να επεισέρχομαι σε λεπτομερείς περιγραφές για το βασικό θεωρητικό πλαίσιο και τις θεμελιώδεις ιδέες αυτών των πρακτικών. (Παραθέτω παρακάτω κάποιες πηγές για περαιτέρω μελέτη…)

Εδώ, συνεχίζοντας από το video 10, φέρνω στο επίκεντρο την πολλαπλότητα και πολυπλοκότητα των re-membering πρακτικών. Συζητώ την ιδέα ότι οι ιδιαιτερότητες αυτής της πρακτικής μπορεί να καθιστούν ιδιαιτέρως σημαντική την αναζήτηση άδειας ή συγκατάθεσης από τους θεραπευόμενους, πριν συστήσουμε τέτοιου είδους ερωτήσεις που προσκαλούν μια επανένταξη επιδραστικών «φωνών» στην μνήμη και την ζωή των θεραπευόμενων.

…….

Αν ενδιαφέρεστε να μελετήσετε με τί έχει να κάνει η πρακτική του Re-membering ρίξτε μια ματιά:

https://dulwichcentre.com.au/wp-content/uploads/2019/11/Re-membering_conversations_Michael_White.pdf

Myerhoff, B. (1982) Life history among the elderly: Performance, visibility and re-membering. In Ruby, J. (ed). A Crack in the Mirror: Reflexive Perspectives in Anthropology. Philadelphia: University of Pennsylvania Press.

White, M. (1998) Saying hullo again: The reincorporation of the lost relationship in the resolution of grief, in Denborough, D. and White, C (1998) Introducing Narrative Therapy, A collection of practice-based writings. Adelaide: Dulwich Publications.

Wingard, B. (2011). Bringing lost loved ones into our conversations: Talking about loss in honouring ways. International Journal of Narrative Therapy and Community Work, (1), pp.54-56.

Αυτο αποτελεί το τέταρτο μέρος μιας σειράς από βίντεο (videos 11-15) που εστιάζουν στην πρακτική της Αφηγηματικής που ονομάζουμε Re-membering.

Οι Re-membering πρακτικές, ή αλλιώς «Πρακτικές Επαν-ένταξης στην Μνήμη», κατέχουν ξεχωριστή θέση ανάμεσα στις ιδέες της Αφηγηματικής θεραπείας. Οι Αφηγηματικές αυτές συζητήσεις αντιτίθενται στην κυρίαρχη λογική ότι οι σχέσεις λήγουν απαραίτητα με την απώλεια ενός προσώπου από την ζωή ή λόγω φυσικών αποστάσεων ή καθεστώτων διάστασης και χωρισμού. Οι Re-membering πρακτικές, λοιπόν, προσκαλούν τους θεραπευόμενους σε μια συν-έρευνα σχετικά με την δυνατότητα συνέχισης αυτής της αίσθησης σύνδεσης με φυσικά πρόσωπα ή «φωνές» επιρροής, τις οποίες οι ίδιοι οι θεραπευόμενοι χαρακτηρίζουν ως σημαντικές φιγούρες στην ζωή τους.

Παρακαλώ σημειώστε…σε αυτήν την σειρά των 5 βίντεο που είναι αφιερωμένα στο Re-membering, εστιάζω κάθε φορά σε διαφορετικές και πολύ συγκεκριμένες περιοχές εξέτασης αυτών των θεραπευτικών πρακτικών. «Βουτώ» σε αυτές τις επισημάνσεις δίχως να επεισέρχομαι σε λεπτομερείς περιγραφές για το βασικό θεωρητικό πλαίσιο και τις θεμελιώδεις ιδέες αυτών των πρακτικών. (Παραθέτω παρακάτω κάποιες πηγές για περαιτέρω μελέτη…)

Εδώ δίνω κάποιες απαντήσεις σε ερωτήματα που έχω δεχτεί απο θεραπευτές στις εποπτείες που προσφέρω, σχετικά με το πώς ξέρουμε πότε να προσκαλέσουμε μια πρακτική re-membering στην θεραπευτική συζήτηση. Σας προσκαλώ να εξετάσουμε το re-membering ως μια πρακτική που ανταποκρίνεται σε πλαίσια. Αξιώνω ότι το re-membering είναι μια response-based πρακτική. Μέσα από αυτά τα φίλτρα, προτείνω την ιδέα να τσεκάρουμε με τους θεραπευόμενους πώς τοποθετούνται οι συζητήσεις αυτές στα πλαίσια των ιστοριών του προβλήματος και των προτιμώμενων ιστοριών, αλλά και σε σχέση με τις συμφωνηθείσες προθέσεις της εκάστοτε θεραπευτικής κουβέντας. Με αυτήν την έννοια, επισημαίνω την ιδέα ότι το Re-membering δεν αποτελεί μια μεμονομένη Αφηγηματική πρακτική, αλλά μια πρακτική που ανήκει στην κοινότητα των Αφηγηματικών πρακτικών και σε άμεση σύνδεση με καθε μία από αυτές, π.χ με την Εξωτερίκευση, την Αποδόμηση, την Επανασυγγραφή, το Απών αλλά Υπονοούμενο κτλ.

…….

Αν ενδιαφέρεστε να μελετήσετε με τί έχει να κάνει η πρακτική του Re-membering ρίξτε μια ματιά:

https://dulwichcentre.com.au/wp-content/uploads/2019/11/Re-membering_conversations_Michael_White.pdf

Myerhoff, B. (1982) Life history among the elderly: Performance, visibility and re-membering. In Ruby, J. (ed). A Crack in the Mirror: Reflexive Perspectives in Anthropology. Philadelphia: University of Pennsylvania Press.

White, M. (1998) Saying hullo again: The reincorporation of the lost relationship in the resolution of grief, in Denborough, D. and White, C (1998) Introducing Narrative Therapy, A collection of practice-based writings. Adelaide: Dulwich Publications.

Wingard, B. (2011). Bringing lost loved ones into our conversations: Talking about loss in honouring ways. International Journal of Narrative Therapy and Community Work, (1), pp.54-56.

Αυτο αποτελεί το τρίτο μέρος μιας σειράς από βίντεο (videos 11-15) που εστιάζουν στην πρακτική της Αφηγηματικής που ονομάζουμε Re-membering.

Οι Re-membering πρακτικές, ή αλλιώς «Πρακτικές Επαν-ένταξης στην Μνήμη», κατέχουν ξεχωριστή θέση ανάμεσα στις ιδέες της Αφηγηματικής θεραπείας. Οι Αφηγηματικές αυτές συζητήσεις αντιτίθενται στην κυρίαρχη λογική ότι οι σχέσεις λήγουν απαραίτητα με την απώλεια ενός προσώπου από την ζωή ή λόγω φυσικών αποστάσεων ή καθεστώτων διάστασης και χωρισμού. Οι Re-membering πρακτικές, λοιπόν, προσκαλούν τους θεραπευόμενους σε μια συν-έρευνα σχετικά με την δυνατότητα συνέχισης αυτής της αίσθησης σύνδεσης με φυσικά πρόσωπα ή «φωνές» επιρροής, τις οποίες οι ίδιοι οι θεραπευόμενοι χαρακτηρίζουν ως σημαντικές φιγούρες στην ζωή τους.

Παρακαλώ σημειώστε…σε αυτήν την σειρά των 5 βίντεο που είναι αφιερωμένα στο Re-membering, εστιάζω κάθε φορά σε διαφορετικές και πολύ συγκεκριμένες περιοχές εξέτασης αυτών των θεραπευτικών πρακτικών. «Βουτώ» σε αυτές τις επισημάνσεις δίχως να επεισέρχομαι σε λεπτομερείς περιγραφές για το βασικό θεωρητικό πλαίσιο και τις θεμελιώδεις ιδέες αυτών των πρακτικών. (Παραθέτω παρακάτω κάποιες πηγές για περαιτέρω μελέτη…)

Εδώ σας προσκαλώ να εξετάσουμε πώς μπορεί να δημιουργηθεί χώρος στην θεραπευτική συζήτηση, ήδη από την αρχή της συνεδρίας, ώστε να «ζωντανέψει» η παρουσία (νοητά και μεταφορικά) του σημαντικού προσώπου που οι θεραπευόμενοι ανακαλούν στην μνήμη τους. Χρησιμοποιώντας αυτό που αποκαλώ, «ερωτήσεις/πρακτικές καλωσορίσματος» (welcoming practices) προτείνω την δημιουργία σημείων εισόδου στις πρακτικές του re-membering.

…….

Αν ενδιαφέρεστε να μελετήσετε με τί έχει να κάνει η πρακτική του Re-membering ρίξτε μια ματιά:

https://dulwichcentre.com.au/wp-content/uploads/2019/11/Re-membering_conversations_Michael_White.pdf

Myerhoff, B. (1982) Life history among the elderly: Performance, visibility and re-membering. In Ruby, J. (ed). A Crack in the Mirror: Reflexive Perspectives in Anthropology. Philadelphia: University of Pennsylvania Press.

White, M. (1998) Saying hullo again: The reincorporation of the lost relationship in the resolution of grief, in Denborough, D. and White, C (1998) Introducing Narrative Therapy, A collection of practice-based writings. Adelaide: Dulwich Publications.

Wingard, B. (2011). Bringing lost loved ones into our conversations: Talking about loss in honouring ways. International Journal of Narrative Therapy and Community Work, (1), pp.54-56.