ΚατηγορίαΕπανα-επινοώντας την Αφηγηματική θεραπεία

Σε αυτό το βίντεο μοιράζομαι ορισμένες σκέψεις σχετικά με ερωτήματα που δέχομαι συχνά από θεραπευτές στα πλαίσια της εποπτείας που προσφέρω όπως πχ. Πότε και πώς είμαστε σε θέση να πούμε ότι το υλικό που συλλέξαμε από τις ιστορίες που μοιράζονται μαζί μας οι άνθρωποι είναι αρκετό, ώστε να αρχίσουμε να χρησιμοποιούμε τους χάρτες/πρακτικές της αφηγηματικής; Προσκαλώ μια αμφισβήτηση/αποδόμηση της ιδέας ότι η συγκέντρωση ‘αρκετού’ υλικού είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την σύνδεση μας με τις ιδέες/πρακτικές της αφηγηματικής και την συν-κατασκευή πλούσιων περιγραφών της εμπειρίας και των ιστοριών των ανθρώπων.

Εάν ενδιαφερόμαστε να τοποθετηθούμε στην θεραπευτική συζήτηση μέσα από μια μεταστρουκτουραλιστική, μεταμοντέρνα σκοπιά, τότε ενδεχομένως να δούμε τον ρόλο μας να χαρακτηρίζεται από την θεραπευτική στάση που περιγράφεται στην αφηγηματική ως «αποκεντρωμένη και επιδραστική». Αν η κατασκευή νοήματος είναι μέρος μιας συνεργατικής διαδικασίας που λαμβάνει χώρα μαζί με τον άνθρωπο λεπτό-προς-λεπτό, τότε οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι η θέση του/της θεραπευτή/τριας είναι αναπόφευκτα ‘πολιτική’ καθώς μπαίνει σε διαπραγμάτευση το ερώτημα, ποιανού το νόημα θα μπει στο επίκεντρο, πότε, γιατί, ποιος το ορίζει κτλ. Σε αυτό το βίντεο συζητώ πώς η παρουσία του τραύματος/κακοποίησης μας προσκαλεί να εξετάσουμε με ευελιξία και accountability/ευθύνη την σχέση μας με την θεραπευτική αυτή στάση στα πλαίσια μιας intentional και responsive πρακτικής.

Σε αυτό το βίντεο συζητώ την σημασία του προσδιορισμού κοινών προθέσεων για την θεραπευτική συζήτηση μεταξύ θεραπευτή/τριας και θεραπευόμενου/ης. Εξετάζουμε πώς απευθύνοντας προσκλήσεις στους ανθρώπους να διατυπώσουν τις προθέσεις τους για την θεραπευτική συζήτηση ανοίγονται δυνατότητες για την δημιουργία accountability και responsive πρακτικής. Η συνεχής διαδικασία της (επανα)ονοματοδοσίας των προθέσεων ή αυτού που είναι περισσότερο σημαντικό για τους ανθρώπους να μπει στο επίκεντρο, στιγμή-προς- στιγμή ή σε κάθε συζήτηση, αποτρέπει ενεργά τον κίνδυνο να πέσουμε στην παγίδα της δημιουργίας υποθέσεων σχετικά με το πώς θα έπρεπε να δείχνει η θεραπευτική διαδικασία.

Σε αυτό το βίντεο μοιράζομαι ορισμένες ιδέες σχετικά με τους τρόπους με τους οποίους ο θεραπευτής/τρια μπορούν να έχουν επιρροή στο ρυθμό των θεραπευτικών συζητήσεων έτσι ώστε να διασφαλιστεί ότι το πρόβλημα και οι κυρίαρχες ιδέες δεν θα βρουν ευκαιρία να εισβάλουν στην θεραπευτική συζήτηση για να ανατρέψουν πλήρως τη σχέση/ συν-έρευνα και να στερήσουν από τους ανθρώπους την δυνατότητα να περιγράψουν την εμπειρία τους με τους δικούς τους όρους.

Σε αυτό το βίντεο εστιάζω στο ενδεχόμενο εκείνο όπου ο θεραπευτής/τρια έχει συμφωνήσει να εμπλακεί σε θεραπευτικές συζητήσεις με οικεία του πρόσωπα και συζητώ ορισμένες πρακτικές που μπορεί να συνεισφέρουν στην προσπάθεια πλοήγησης ανάμεσα σε πολλαπλές σχέσεις, θέσεις και ρόλους.

Σε αυτό το βίντεο μοιράζομαι ορισμένες σκέψεις σχετικά με τον τρόπο που βλέπω, μέσα από την σκοπιά της αφηγηματικής, να διαφέρουν οι θεραπευτικές συζητήσεις από τις καθημερινές συζητήσεις που μπορεί να κάνουμε με φίλους και γνωστούς. Τί γίνεται όμως όταν (προσ)καλούμαστε να εμπλακούμε σε θεραπευτικές συζητήσεις με οικείους μας; Μοιράζομαι ιδέες σχετικά με την δημιουργία πρακτικών υπευθυνότητας (accountability practices) απέναντι στις προθέσεις της συν-έρευνας και την προτιμώμενη προσέγγισή μας.

Σε αυτό το βίντεο απαντώ σε ερωτήματα που προκύπτουν συχνά από θεραπευτές στα πλαίσια της εποπτείας που προσφέρω σχετικά με το αν είναι δυνατό και ηθικά/δεοντολογικά ‘σωστό’ να παρέχει ένας/μια θεραπευτής/τρια τις υπηρεσίες του/της σε ένα πρόσωπο από το οικείο του περιβάλλον. Μοιράζομαι σκέψεις, ιδέες και πρακτικές που κοιτάζουν με κριτική ματιά κυρίαρχους επαγγελματικούς λόγους όταν προωθούν φιξαρισμένα, αμετάβλητα, από πάνω προς τα κάτω επιβεβλημένα και μη διαπραγματεύσιμα ‘όρια’ (boundaries) μεταξύ θεραπευτή/τριας και θεραπευόμενου/ης.