Θέμα: Έρωτας και σεξ την περίοδο του κορονοϊού
Eκπομπή: Open Ελλάδα στο OPEN TV με τον Σπύρο Χαριτάτο και τον Γιώργο Καραμέρο
Έρωτας και σεξ την περίοδο του κορονοϊού
Έ
Κορωνοϊός: κοινωνικές & ψυχολογικές προεκτάσεις, κίνδυνοι και δυνατότητες
Κ
-Πώς αντιδρούν οι πολίτες στα μέτρα για τον Κορωνοϊό; Που οφείλεται η μη πλήρη εφαρμογή των μέτρων για την καταπολέμηση του ιού;
Η αίσθηση μου από μαρτυρίες ανθρώπων με τους οποίους εμπλεκόμαστε σε θεραπευτικές συζητήσεις αυτές τις μέρες, είναι ότι καθένας ακολουθεί τα μέτρα στο βαθμό που βλέπει να συντονίζονται με τις αντιλήψεις του για το νόημά τους σύμφωνα με τα πλαίσια της ζωής του, τις αξίες του και την πληροφόρηση που έχει. Οι προσωπικές μας αντιλήψεις διαμορφώνονται μέσα σε ευρύτερα ιδεολογικά, πολιτισμικά, πολιτικά και κοινωνικά πλαίσια. Μέσα σε τέτοια πλαίσια επιρροής κάποιοι άνθρωποι φτάνουν να αποθέτουν τις πεποιθήσεις τους στους λόγους της εκκλησίας, κάποιοι στους λόγους της επιστήμης ή αλλού και αναλόγως πράττουν.
Η δύναμη των ΜΜΕ αυτή την περίοδο μπορεί να παράγει πολλά είδη πληροφόρησης ακόμα και με την διασπορά fake news ή θεωριών συνωμοσίας κι άλλων που οδηγούν μερίδα του κόσμου να αδυνατεί να αποφασίσει τί να πιστέψει, πώς να προσδιορίσει την σημασία των μέτρων πρόληψης, σε ποιο βαθμό η αναγκαιότητά τους είναι πλαστή ή υπερβολική.
Παρατηρώ πολλά σχόλια και συζητήσεις που γίνονται αυτό το διάστημα τα οποία παρακινούν τον κόσμο να παραμείνει σπίτι, αλλά ταυτόχρονα είναι επικριτικά, καταγγελτικά, παθητικο-επιθετικά, εμποτισμένα με θυμό. Βρίσκω εξαιρετικά λυπηρό το γεγονός ότι σε μια εποχή που ο κόσμος μας, όπως τον ξέραμε, αλλάζει δραστικά με ταχύτατους ρυθμούς και εν μέσω μιας κρίσης που μας καλεί να έρθουμε κοντά σε επίπεδο κοινότητας και κοινωνίας, παρόλα αυτά, να επιστρατεύονται τέτοιες πρακτικές αλληλοαστυνόμευσης, «αλληλοφαγώματος» και επιθετικότητας. Συχνά τέτοιες πρακτικές και σχόλια φαίνεται να «νομιμοποιούνται» στα πλαίσια ενός ατομιστικού Λόγου που κυριαρχεί πολιτισμικά στις δυτικές κοινωνίες και προβάλλει την «ατομική ευθύνη» ως επιτακτική ανάγκη ελέγχου της κατάστασης. Αυτή η επίκληση στην «ατομική ευθύνη», ανοίγει δρόμους για τον καθένα μας να αυτο-ανακηρυχθεί θεματοφύλακας της δημόσιας υγείας. Υπό την πίεση του φόβου, η κυρίαρχη ατομιστική Ηθική φαίνεται να «νομιμοποιεί» πρακτικές που παίρνουν τα χαρακτηριστικά ενός κοινωνικού «λιθοβολισμού» συμπολιτών μας. Αναρωτιέμαι, αυτή η ρητορική τί δυνατότητες συζήτησης περιορίζει για την δυνατότητα ανάληψης συλλογικής δράσης προς την αλληλουποστήριξη από άνθρωπο σε άνθρωπο, των τοπικών κοινωνιών μας και της παγκόσμιας κοινότητας ανθρώπων;
Ο λεκτικός εξευτελισμός ή η λεκτική βία καταδεικνύει παράλληλα μια έλλειψη αναγνώρισης του πολύπλοκου ζητήματος των προνομίων-ακόμα και του προνομίου της εκπαίδευσης- στα οποία δεν έχουμε όλοι την ίδια πρόσβαση. Στο σύνολό τους οι άνθρωποι δεν έχουν τα ίδια οικονομικά και κοινωνικά αποθέματα στήριξης που θα τους επέτρεπαν να συνδράμουν σε αποφάσεις που για τους περισσότερους μπορεί να μοιάζουν ως οι πιο ασφαλείς, σωστές, ηθικές ή λογικές ενέργειες, ούτε τα ίδια προνόμια που θα τους βοηθούσαν να υλοποιήσουν τις προτιμώμενες επιλογές τους. Θα ήταν ευχής έργο να περιοριστούν πρακτικές που ντροπιάζουν μέλη της κοινωνίας μας, τα οποία επωμίζονται τις πιο επώδυνες προεκτάσεις του καπιταλισμού και της πατριαρχικής κουλτούρας.
Επιπλέον όταν καλείται ο κρατικός μηχανισμός να αναλάβει την διαφύλαξη του αδιαπραγμάτευτα σημαντικού αγαθού της δημόσιας υγείας μπροστά σε μια κατάσταση επιδημίας, επιστρατεύοντας εξουσιαστικούς μηχανισμούς ελέγχου και λογοδοσίας, τί επιπτώσεις μπορεί να έχει αυτός ο κρατικός πατερναλισμός στην δημοκρατική οργάνωση της κοινωνίας μας; Πού και από ποιον ορίζονται τα σημεία παραχώρησης κατοχυρωμένων δικαιωμάτων (παραβίαση προσωπικών δεδομένων, απαγόρευση κυκλοφορίας, κλείσιμο συνόρων, ηλεκτρονική λογοδοσία); Με τί επιπτώσεις και για ποιον; Όταν πολλά σημεία κρατικής παρέμβασης γίνονται σήμερα καθολικά αποδεκτά με την δικαιολογία της προσπάθειας περιορισμού μιας λοιμώδους έξαρσης, τί είδους επαναδιαπραγμάτευση ελευθεριών και δικαιωμάτων μας περιμένει μετά το πέρας της κρίσης;
(περισσότερα…)
Κοροναϊός, η μοναξιά της φυσικής απόστασης μικραίνει μέσα από το πρίσμα της αλληλεγγύης
Κ
Τί έχετε να μας πείτε σε σχέση με τις παρενέργεις του Κορονοιού στην ψυχική μας υγεία;
Η επίδραση του Κορονοιου είναι διαφορετική από άνθρωπο σε άνθρωπο ανάλογα με τα πλαίσια της ζωής του, το βαθμό που ακουμπάει χορδές του ενδιαφέροντός του, των πεποιθήσεών του και των αξιών του, και ανάλογα με την πληροφόρηση που έχει.
Αυτό που μπορώ να μεταφέρω από τις ιστορίες των ανθρώπων με τους οποίου δουλεύω ειναι οτι συχνά ο Κορονοιος φέρνει ένα φόβο για το άγνωστο, νιώθουν ότι είναι μέσα σε αυτό και μπροστά σε αυτό. Το άγνωστο ενεργοποιεί και το φόβο για την έλλειψη ελέγχου. Τα επιχειρήματα που χρησιμοποιεί ο Φόβος για να κάνει αισθητή την παρουσία του στην ζωή των ανθρώπων συχνά είναι ότι «κανένας δεν μπορεί να εξασφαλίσει 100% αν ο Κορονοιος θα του χτυπήσει την πόρτα ή όχι», ή ότι και «η ίδια η δράση του Κορονοιου ακόμα μελετάται από τους επιστήμονες», και έτσι φτάνουμε να ανησυχούν για τις επιπτώσεις που θα έχει ο Κορονοιος στην ζωή τους και την οικογένεια τους.
Όμως ο Κορονοιος φέρνει σε πολλούς ανθρώπους περίπλοκα συναισθήματα ή και αντιφατικά μεταξύ τους.
Χειμωνιάτικη θλίψη, απώλεια προσώπων, βουλιμία, απομόνωση
Χ
Eκπομπή: ΕΡΤ3 «Καθημερινά και Απλά» με την Έλσα Ποιμενίδου και τον Χάρη Αρβανιτίδη
Θέμα: Χειμωνιάτικη θλίψη μετά τις γιορτές, απώλεια αγαπημένων προσώπων, βουλιμία, απομόνωση κα.
Η Φωνή των διατροφικών διαταραχών (A’μέρος): Οι πρώτοι ψίθυροι
Η
Η αξία που δίνεται στην τελειότητα και η πρόταση ότι όλα πρέπει να βρίσκονται υπό τον έλεγχο του ατόμου, είναι ιδέες οι οποίες αντανακλούν την σύγχρονη δυτική κουλτούρα.
Το ιδεώδες του ελέγχου έχει παρυσφρύσει σε διάφορες εκφάνσεις της ζωής μας. Καλούμαστε να ελέγχουμε τα έντονα συναισθήματα μας, να ελέγχουμε το γήρας μας ή να ελέγχουμε την επιτυχία μας , καθώς εμείς αποκλειστικά θεωρούμαστε υπεύθυνοι για αυτήν.
Δυστυχώς όλες οι παραπάνω επιταγές ελέγχου έχουν συνδεθεί με την κατασκευασμένη αναγκαιότητα να είμαστε λεπτοί. Κάπως έτσι λοιπόν, η διατροφική διαταραχή αποκτά φωνή.
Η Φωνή των διατροφικών διαταραχών (Β’ μέρος): Η αποπλάνηση
Η
Τη στιγμή που ολοένα και αυξάνονται τα ποσοστά των ανθρώπων, κυρίως στις ανεπτυγμένες χώρες της δύσης, που καταθέτουν τις μαρτυρίες τους, σχετικά με τον αγώνα που δίνουν να απεγκλωβιστούν από τα δίχτυα των διατροφικών διαταραχών, αξίζει να σταθούμε στις ιδιαίτερες συνθήκες που εκμεταλλεύεται η φωνή της βουλιμίας & της ανορεξίας για να υφάνει τον ιστό της.
Πώς καταφέρνουν οι διατροφικές διαταραχές να αποπλανούν τα θύματά τους;
Το ξεκίνημα της δράσης τους σηματοδοτείται συνήθως με υποσχέσεις απέναντι στους ανθρώπους και κυρίως στις εφήβους & τις νεαρές γυναίκες.
Η Φωνή των διατροφικών διαταραχών (Γ’ μέρος): To υποστηρικτικό δίκτυο αντίστασης
Η
Με ποιους τρόπους θα μπορούσαν γονείς, φίλοι ή άλλοι άνθρωποι που ενδιαφέρονται, να συμβάλλουν υποστηρικτικά στην προσπάθεια εκείνων που δοκιμάζονται από τις επιδράσεις των διατροφικών διαταραχών;
Τί θα βοηθούσε, να χαμηλώσουν οι διατροφικές διαταραχές, την ένταση της φωνής τους απέναντι στο πρόσωπο που έρχεται αντιμέτωπο με τις προκλήσεις τους;
Θα πρότεινα στους ανθρώπους που ενδιαφέρονται να οικοδομήσουν ένα δίκτυο υποστήριξης & αντίστασης, να μιλήσουν και να σκεφθούν σε μια αρκετά διαφορετική γλώσσα, από αυτήν που χρησιμοποιεί η φωνή των διατροφικών διαταραχών.
«Υγιής επικοινωνία» (Β΄μέρος): Είναι όντως πανάκεια για τις σχέσεις;
«
Η ιδέα ότι υπάρχουν συγκεκριμένες μορφές επικοινωνίας οι οποίες μπορούν να λειτουργήσουν ως «πανάκεια» για τα προβλήματα που προκύπτουν στις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων, είναι μια ιδιαίτερα δημοφιλής και προβεβλημένη πρόταση στη σύγχρονη εποχή.
Επιπλέον αξίζει να σημειωθεί, ότι αυτός ο ισχυρισμός του «σωστού» επικοινωνιακού στυλ, που συνοδεύεται από την ανάγκη να αναπτύξουμε κατάλληλες επικοινωνιακές δεξιότητες ή «κόλπα» ή «τεχνικές», επηρεάζει καθημερινά σε πολύ μεγάλο βαθμό τους τρόπους που τα εμπλεκόμενα μέλη επιλέγουν να ανταποκριθούν στις σχεσιακές τους δυσκολίες.
Τί επιπτώσεις όμως μπορεί να έχει η αποδοχή της ιδέας, ότι οι δυσκολίες στην σχέση ενός ζευγαριού, είναι κατά κύριο λόγο, το αποτέλεσμα της ανεπαρκούς ή της κακής επικοινωνίας μεταξύ τους;
Τί συνέπειες μπορεί να έχει η ιδέα ότι περισσότεροo επικοινωνία, θα αποτελέσει «πανάκεια» για τις δυσκολίες που βιώνει το ζευγάρι;
«Υγιής επικοινωνία» (Α’ μέρος): Υπαρκτή ή κατασκευασμένη έννοια;
«
Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει τις φράσεις:
«Η υγιής επικοινωνία είναι ότι πιο σημαντικό υπάρχει στην σχέση ενός ζευγαριού!», ή
«Aν ένα ζευγάρι θέλει πραγματικά να πετύχει η σχέση του οφείλει «να δουλέψει» την επικοινωνία του!».
Τις τελευταίες δεκαετίες φαίνεται να δίνεται ιδιαίτερη έμφαση στην αξία της «υγιούς επικοινωνίας». Οι συνεχείς αναφορές στα ποιοτικά χαρακτηριστικά της και την σπουδαιότητά της, έχει ως αποτέλεσμα να καθορίζει σε μεγάλο βαθμό τους τρόπους που κρίνουμε τους εαυτούς μας & τους συντρόφους μας, αλλά και τις προσπάθειες που κάνουμε να ανταποκριθούμε στις σχέσεις μας.
Πώς φτάσαμε όμως στο σημείο να μιλούμε για «υγιή επικοινωνία»;
Πώς κατασκευάστηκε ιστορικά η ιδέα ότι υπάρχει μια τέτοια πολύτιμη, σχεδόν «μαγική συνταγή» που λέγεται «υγιής επικοινωνία», απέναντι στην οποία οφείλουμε να δεσμευτούμε ως ζευγάρι;
Συμπαράσταση… ένας χορός για δύο
Σ
Καθώς οι άνθρωποι μοιράζονται τις δυσκολίες τους, τους προβληματισμούς τους ή τα άγχη τους μαζί μας, μπορεί να πιάσουμε τον εαυτό μας να αναρωτιέται για τον καταλληλότερο τρόπο συμπαράστασης. Σε ορισμένες περιπτώσεις μάλιστα αυτή μας η ανησυχία, η οποία βεβαίως, κινείται από την καλή μας πρόθεση να σταθούμε υποστηρικτικά δίπλα τους, μετατρέπεται σε βάρος..το βάρος μιας ευθύνης.
Έχετε κάνει ποτέ κάποια από τις παρακάτω σκέψεις καθώς ακούτε τις ιστορίες προβλημάτων που σας φέρνουν φίλοι, σύντροφοι, συνάδελφοι κτλ ;
- «Πρέπει να τον βοηθήσω να βρει μια λύση. Πρέπει να τον συμβουλέψω».
- «Πρέπει να κάνω κάτι να της φτιάξω το κέφι. Τί να της προτείνω;»
- «Κουράστηκα να ακούω για όλα αυτά. Πρέπει να του δώσω να καταλάβει ότι δεν είναι και τόσο σπουδαίο πρόβλημα».
Όμως γιατί πρέπει η συμπαράσταση να παίρνει την μορφή «δουλειάς» και μάλιστα επίπονης;
