Παιδοκτονία γένους «θηλυκού»: οι έμφυλες προεκτάσεις ενός αποτρόπαιου εγκλήματος που διεγείρει το κοινό αίσθημα. Η εξουσία του όχλου ως αντίδραση στο άδικο έγκλημα
«Την ίδια στιγμή που κάποια ζευγάρια αδημονούν να δώσουν αγάπη, ονειρεύονται την ευκαιρία να ανοίξουν την αγκαλιά τους σε ένα μικρό ανθρωπάκι και αγωνίζονται ψυχή τε και σώματι για αυτό, κάπου αλλού κάποιες ψυχούλες χάνονται τόσο μα τόσο άδικα. Ποια (υπερ)δύναμη ρίχνει έτσι τις ζαριές της Μοίρας σε αυτόν τον κόσμο;» Είναι τα λόγια γυναίκας που διανύει ένα μακρύ ταξίδι εξωσωματικής γονιμοποίησης στο οποίο έχει ήδη βιώσει απανωτές απώλειες. Η περιγραφή της εξακολουθεί να ηχεί σαν εκκωφαντικό βουητό μελισσών, συνοδεύοντας την σκέψη μου για ώρες ακόμα και μετά την λήξη της πιο πρόσφατης θεραπευτικής συνεδρίας μας.
Μετά το τέλος της συνάντησής μας, κατεβαίνω στο διπλανό παρκάκι να πάρω λίγο αέρα και να αφουγκραστώ το θρόισμα των φύλλων στα δέντρα (συνήθης πρακτική μου όταν έχω την ευκαιρία διαλείμματος ανάμεσα στις προγραμματισμένες θεραπευτικές συνεδρίες της ημέρας). Πέφτω πάνω στην συζήτηση μιας περαστικής παρέας, η οποία αναφέρεται στις εξελίξεις σχετικά με τη σύλληψη της μητέρας που κατηγορείται για την δολοφονία του παιδιού της. «Παρακαλούσα από μέσα μου να μην ήταν στα αλήθεια η μάνα η δράστης» ακούγεται να λέει μια φωνή.
Οι ώρες κυλούν και ο νους μου αδυνατεί (ίσως και να αρνείται πεισματικά) να προσπεράσει την είδηση των ημερών, τον πιθανό φόνο τριών μικρών παιδιών από το χέρι της μητέρας τους… μια ιστορία που φαίνεται να ακουμπά τις πιο ευαίσθητες χορδές μιας ολόκληρης κοινωνίας. Το συλλογικό σώμα μοιάζει να δοκιμάζει την αν(τ)οχή του απέναντι στην έννοια της τραγικότητας, η οποία στην περίπτωση της παιδικής κακοποίησης εκδηλώνεται μέσω της παιδοκτονίας στην πιο ακραία μορφή της. Παρατηρώντας τις αντιδράσεις του κόσμου είναι εμφανής μια κοινή δυσκολία νοηματοδότησης ενός εγκλήματος που δείχνει να ακροβατεί στα όρια του αδιανόητου.
Στο τέλος της μέρας επιστρέφω στο σπίτι και ανοίγω την τηλεόραση, η οποία έχει κατακλειστεί από ενδελεχή ρεπορτάζ, έκτακτες ειδήσεις και πολύωρες εκπομπές που καλύπτουν με κάθε λεπτομέρεια τις εξελίξεις της υπόθεσης. Με κάνει να σκέφτομαι το ιστορικό συνεχές μιας σειράς γεγονότων κατάχρησης ή επιβολής εξουσίας που προβλήθηκε στα ΜΜΕ το τελευταίο διάστημα και στο οποίο φαίνεται να προστίθεται το σκανδαλώδες αυτό έγκλημα. Ο πόλεμος στην Ουκρανία με την συνακόλουθη βία της προσφυγιάς, οι γυναικοκτονίες στην Ελλάδα, οι βιασμοί, ο εργασιακός εκφοβισμός και όλες αυτές οι μαρτυρίες κακοποίησης που είδαν το φως της δημοσιότητας.
Καθώς γινόμαστε μάρτυρες αυτού του ιστορικού βιαιοτήτων, αναρωτιέμαι πώς μπορεί να μας έχει μετακινήσει, τόσο τον καθένα ξεχωριστά, αλλά και ως κοινωνικό σύνολο, σε σχέση με τον τρόπο που πιάνουμε τον εαυτό μας να (αντι)στέκεται απέναντι σε φαινόμενα κακοποίησης, όπως και όποτε εμφανίζονται μπροστά μας, δίπλα μας, στον ορίζοντά μας. Σε αυτό το σημείο, σκέφτομαι την δράση του “me too” στην Ελλάδα και τον τρόπο που συνέβαλε σε μια αυξημένη επαγρύπνηση απέναντι στην αυταρχική άσκηση δύναμης. Μου έρχονται στο νου γυναίκες που είδα στο γραφείο την περίοδο της έντονης προβολής του κινήματος, οι οποίες περιέγραφαν τα μικρά αλλά σημαντικά βήματα που έκανε καθεμία από αυτές για την άρνηση της κανονικοποίησης διαφόρων μορφών κατάχρησης εξουσίας που παρατηρούσαν στην ζωή τους. (περισσότερα…)