ΚατηγορίαΕπανα-επινοώντας την Αφηγηματική θεραπεία

Σε αυτό το βίντεο μοιράζομαι ορισμένες ιδέες σχετικά με τους τρόπους με τους οποίους ο θεραπευτής/τρια μπορούν να έχουν επιρροή στο ρυθμό των θεραπευτικών συζητήσεων έτσι ώστε να διασφαλιστεί ότι το πρόβλημα και οι κυρίαρχες ιδέες δεν θα βρουν ευκαιρία να εισβάλουν στην θεραπευτική συζήτηση για να ανατρέψουν πλήρως τη σχέση/ συν-έρευνα και να στερήσουν από τους ανθρώπους την δυνατότητα να περιγράψουν την εμπειρία τους με τους δικούς τους όρους.

Σε αυτό το βίντεο εστιάζω στο ενδεχόμενο εκείνο όπου ο θεραπευτής/τρια έχει συμφωνήσει να εμπλακεί σε θεραπευτικές συζητήσεις με οικεία του πρόσωπα και συζητώ ορισμένες πρακτικές που μπορεί να συνεισφέρουν στην προσπάθεια πλοήγησης ανάμεσα σε πολλαπλές σχέσεις, θέσεις και ρόλους.

Σε αυτό το βίντεο μοιράζομαι ορισμένες σκέψεις σχετικά με τον τρόπο που βλέπω, μέσα από την σκοπιά της αφηγηματικής, να διαφέρουν οι θεραπευτικές συζητήσεις από τις καθημερινές συζητήσεις που μπορεί να κάνουμε με φίλους και γνωστούς. Τί γίνεται όμως όταν (προσ)καλούμαστε να εμπλακούμε σε θεραπευτικές συζητήσεις με οικείους μας; Μοιράζομαι ιδέες σχετικά με την δημιουργία πρακτικών υπευθυνότητας (accountability practices) απέναντι στις προθέσεις της συν-έρευνας και την προτιμώμενη προσέγγισή μας.

Σε αυτό το βίντεο απαντώ σε ερωτήματα που προκύπτουν συχνά από θεραπευτές στα πλαίσια της εποπτείας που προσφέρω σχετικά με το αν είναι δυνατό και ηθικά/δεοντολογικά ‘σωστό’ να παρέχει ένας/μια θεραπευτής/τρια τις υπηρεσίες του/της σε ένα πρόσωπο από το οικείο του περιβάλλον. Μοιράζομαι σκέψεις, ιδέες και πρακτικές που κοιτάζουν με κριτική ματιά κυρίαρχους επαγγελματικούς λόγους όταν προωθούν φιξαρισμένα, αμετάβλητα, από πάνω προς τα κάτω επιβεβλημένα και μη διαπραγματεύσιμα ‘όρια’ (boundaries) μεταξύ θεραπευτή/τριας και θεραπευόμενου/ης.