ΚατηγορίαΒίντεο

Αυτο αποτελεί το πέμπτο και τελευταίο μέρος μιας σειράς από βίντεο (videos 11-15) που εστιάζουν στην πρακτική της Αφηγηματικής που ονομάζουμε Re-membering.

Οι Re-membering πρακτικές, ή αλλιώς «Πρακτικές Επαν-ένταξης στην Μνήμη», κατέχουν ξεχωριστή θέση ανάμεσα στις ιδέες της Αφηγηματικής θεραπείας. Οι Αφηγηματικές αυτές συζητήσεις αντιτίθενται στην κυρίαρχη λογική ότι οι σχέσεις λήγουν απαραίτητα με την απώλεια ενός προσώπου από την ζωή ή λόγω φυσικών αποστάσεων ή καθεστώτων διάστασης και χωρισμού. Οι Re-membering πρακτικές, λοιπόν, προσκαλούν τους θεραπευόμενους σε μια συν-έρευνα σχετικά με την δυνατότητα συνέχισης αυτής της αίσθησης σύνδεσης με φυσικά πρόσωπα ή «φωνές» επιρροής, τις οποίες οι ίδιοι οι θεραπευόμενοι χαρακτηρίζουν ως σημαντικές φιγούρες στην ζωή τους.

Παρακαλώ σημειώστε…σε αυτήν την σειρά των 5 βίντεο που είναι αφιερωμένα στο Re-membering, εστιάζω κάθε φορά σε διαφορετικές και πολύ συγκεκριμένες περιοχές εξέτασης αυτών των θεραπευτικών πρακτικών. «Βουτώ» σε αυτές τις επισημάνσεις δίχως να επεισέρχομαι σε λεπτομερείς περιγραφές για το βασικό θεωρητικό πλαίσιο και τις θεμελιώδεις ιδέες αυτών των πρακτικών. (Παραθέτω παρακάτω κάποιες πηγές για περαιτέρω μελέτη…)

Εδώ, συνεχίζοντας από το video 10, φέρνω στο επίκεντρο την πολλαπλότητα και πολυπλοκότητα των re-membering πρακτικών. Συζητώ την ιδέα ότι οι ιδιαιτερότητες αυτής της πρακτικής μπορεί να καθιστούν ιδιαιτέρως σημαντική την αναζήτηση άδειας ή συγκατάθεσης από τους θεραπευόμενους, πριν συστήσουμε τέτοιου είδους ερωτήσεις που προσκαλούν μια επανένταξη επιδραστικών «φωνών» στην μνήμη και την ζωή των θεραπευόμενων.

…….

Αν ενδιαφέρεστε να μελετήσετε με τί έχει να κάνει η πρακτική του Re-membering ρίξτε μια ματιά:

https://dulwichcentre.com.au/wp-content/uploads/2019/11/Re-membering_conversations_Michael_White.pdf

Myerhoff, B. (1982) Life history among the elderly: Performance, visibility and re-membering. In Ruby, J. (ed). A Crack in the Mirror: Reflexive Perspectives in Anthropology. Philadelphia: University of Pennsylvania Press.

White, M. (1998) Saying hullo again: The reincorporation of the lost relationship in the resolution of grief, in Denborough, D. and White, C (1998) Introducing Narrative Therapy, A collection of practice-based writings. Adelaide: Dulwich Publications.

Wingard, B. (2011). Bringing lost loved ones into our conversations: Talking about loss in honouring ways. International Journal of Narrative Therapy and Community Work, (1), pp.54-56.

Αυτο αποτελεί το τέταρτο μέρος μιας σειράς από βίντεο (videos 11-15) που εστιάζουν στην πρακτική της Αφηγηματικής που ονομάζουμε Re-membering.

Οι Re-membering πρακτικές, ή αλλιώς «Πρακτικές Επαν-ένταξης στην Μνήμη», κατέχουν ξεχωριστή θέση ανάμεσα στις ιδέες της Αφηγηματικής θεραπείας. Οι Αφηγηματικές αυτές συζητήσεις αντιτίθενται στην κυρίαρχη λογική ότι οι σχέσεις λήγουν απαραίτητα με την απώλεια ενός προσώπου από την ζωή ή λόγω φυσικών αποστάσεων ή καθεστώτων διάστασης και χωρισμού. Οι Re-membering πρακτικές, λοιπόν, προσκαλούν τους θεραπευόμενους σε μια συν-έρευνα σχετικά με την δυνατότητα συνέχισης αυτής της αίσθησης σύνδεσης με φυσικά πρόσωπα ή «φωνές» επιρροής, τις οποίες οι ίδιοι οι θεραπευόμενοι χαρακτηρίζουν ως σημαντικές φιγούρες στην ζωή τους.

Παρακαλώ σημειώστε…σε αυτήν την σειρά των 5 βίντεο που είναι αφιερωμένα στο Re-membering, εστιάζω κάθε φορά σε διαφορετικές και πολύ συγκεκριμένες περιοχές εξέτασης αυτών των θεραπευτικών πρακτικών. «Βουτώ» σε αυτές τις επισημάνσεις δίχως να επεισέρχομαι σε λεπτομερείς περιγραφές για το βασικό θεωρητικό πλαίσιο και τις θεμελιώδεις ιδέες αυτών των πρακτικών. (Παραθέτω παρακάτω κάποιες πηγές για περαιτέρω μελέτη…)

Εδώ δίνω κάποιες απαντήσεις σε ερωτήματα που έχω δεχτεί απο θεραπευτές στις εποπτείες που προσφέρω, σχετικά με το πώς ξέρουμε πότε να προσκαλέσουμε μια πρακτική re-membering στην θεραπευτική συζήτηση. Σας προσκαλώ να εξετάσουμε το re-membering ως μια πρακτική που ανταποκρίνεται σε πλαίσια. Αξιώνω ότι το re-membering είναι μια response-based πρακτική. Μέσα από αυτά τα φίλτρα, προτείνω την ιδέα να τσεκάρουμε με τους θεραπευόμενους πώς τοποθετούνται οι συζητήσεις αυτές στα πλαίσια των ιστοριών του προβλήματος και των προτιμώμενων ιστοριών, αλλά και σε σχέση με τις συμφωνηθείσες προθέσεις της εκάστοτε θεραπευτικής κουβέντας. Με αυτήν την έννοια, επισημαίνω την ιδέα ότι το Re-membering δεν αποτελεί μια μεμονομένη Αφηγηματική πρακτική, αλλά μια πρακτική που ανήκει στην κοινότητα των Αφηγηματικών πρακτικών και σε άμεση σύνδεση με καθε μία από αυτές, π.χ με την Εξωτερίκευση, την Αποδόμηση, την Επανασυγγραφή, το Απών αλλά Υπονοούμενο κτλ.

…….

Αν ενδιαφέρεστε να μελετήσετε με τί έχει να κάνει η πρακτική του Re-membering ρίξτε μια ματιά:

https://dulwichcentre.com.au/wp-content/uploads/2019/11/Re-membering_conversations_Michael_White.pdf

Myerhoff, B. (1982) Life history among the elderly: Performance, visibility and re-membering. In Ruby, J. (ed). A Crack in the Mirror: Reflexive Perspectives in Anthropology. Philadelphia: University of Pennsylvania Press.

White, M. (1998) Saying hullo again: The reincorporation of the lost relationship in the resolution of grief, in Denborough, D. and White, C (1998) Introducing Narrative Therapy, A collection of practice-based writings. Adelaide: Dulwich Publications.

Wingard, B. (2011). Bringing lost loved ones into our conversations: Talking about loss in honouring ways. International Journal of Narrative Therapy and Community Work, (1), pp.54-56.

Αυτο αποτελεί το τρίτο μέρος μιας σειράς από βίντεο (videos 11-15) που εστιάζουν στην πρακτική της Αφηγηματικής που ονομάζουμε Re-membering.

Οι Re-membering πρακτικές, ή αλλιώς «Πρακτικές Επαν-ένταξης στην Μνήμη», κατέχουν ξεχωριστή θέση ανάμεσα στις ιδέες της Αφηγηματικής θεραπείας. Οι Αφηγηματικές αυτές συζητήσεις αντιτίθενται στην κυρίαρχη λογική ότι οι σχέσεις λήγουν απαραίτητα με την απώλεια ενός προσώπου από την ζωή ή λόγω φυσικών αποστάσεων ή καθεστώτων διάστασης και χωρισμού. Οι Re-membering πρακτικές, λοιπόν, προσκαλούν τους θεραπευόμενους σε μια συν-έρευνα σχετικά με την δυνατότητα συνέχισης αυτής της αίσθησης σύνδεσης με φυσικά πρόσωπα ή «φωνές» επιρροής, τις οποίες οι ίδιοι οι θεραπευόμενοι χαρακτηρίζουν ως σημαντικές φιγούρες στην ζωή τους.

Παρακαλώ σημειώστε…σε αυτήν την σειρά των 5 βίντεο που είναι αφιερωμένα στο Re-membering, εστιάζω κάθε φορά σε διαφορετικές και πολύ συγκεκριμένες περιοχές εξέτασης αυτών των θεραπευτικών πρακτικών. «Βουτώ» σε αυτές τις επισημάνσεις δίχως να επεισέρχομαι σε λεπτομερείς περιγραφές για το βασικό θεωρητικό πλαίσιο και τις θεμελιώδεις ιδέες αυτών των πρακτικών. (Παραθέτω παρακάτω κάποιες πηγές για περαιτέρω μελέτη…)

Εδώ σας προσκαλώ να εξετάσουμε πώς μπορεί να δημιουργηθεί χώρος στην θεραπευτική συζήτηση, ήδη από την αρχή της συνεδρίας, ώστε να «ζωντανέψει» η παρουσία (νοητά και μεταφορικά) του σημαντικού προσώπου που οι θεραπευόμενοι ανακαλούν στην μνήμη τους. Χρησιμοποιώντας αυτό που αποκαλώ, «ερωτήσεις/πρακτικές καλωσορίσματος» (welcoming practices) προτείνω την δημιουργία σημείων εισόδου στις πρακτικές του re-membering.

…….

Αν ενδιαφέρεστε να μελετήσετε με τί έχει να κάνει η πρακτική του Re-membering ρίξτε μια ματιά:

https://dulwichcentre.com.au/wp-content/uploads/2019/11/Re-membering_conversations_Michael_White.pdf

Myerhoff, B. (1982) Life history among the elderly: Performance, visibility and re-membering. In Ruby, J. (ed). A Crack in the Mirror: Reflexive Perspectives in Anthropology. Philadelphia: University of Pennsylvania Press.

White, M. (1998) Saying hullo again: The reincorporation of the lost relationship in the resolution of grief, in Denborough, D. and White, C (1998) Introducing Narrative Therapy, A collection of practice-based writings. Adelaide: Dulwich Publications.

Wingard, B. (2011). Bringing lost loved ones into our conversations: Talking about loss in honouring ways. International Journal of Narrative Therapy and Community Work, (1), pp.54-56.

Αυτο αποτελεί το δεύτερο μέρος μιας σειράς από βίντεο (videos 11-15) που εστιάζουν στην πρακτική της Αφηγηματικής που ονομάζουμε Re-membering.

Οι Re-membering πρακτικές, ή αλλιώς «Πρακτικές Επαν-ένταξης στην Μνήμη», κατέχουν ξεχωριστή θέση ανάμεσα στις ιδέες της Αφηγηματικής θεραπείας. Οι Αφηγηματικές αυτές συζητήσεις αντιτίθενται στην κυρίαρχη λογική ότι οι σχέσεις λήγουν απαραίτητα με την απώλεια ενός προσώπου από την ζωή ή λόγω φυσικών αποστάσεων ή καθεστώτων διάστασης και χωρισμού. Οι Re-membering πρακτικές, λοιπόν, προσκαλούν τους θεραπευόμενους σε μια συν-έρευνα σχετικά με την δυνατότητα συνέχισης αυτής της αίσθησης σύνδεσης με φυσικά πρόσωπα ή «φωνές» επιρροής, τις οποίες οι ίδιοι οι θεραπευόμενοι χαρακτηρίζουν ως σημαντικές φιγούρες στην ζωή τους.

Παρακαλώ σημειώστε…σε αυτήν την σειρά των 5 βίντεο που είναι αφιερωμένα στο Re-membering, εστιάζω κάθε φορά σε διαφορετικές και πολύ συγκεκριμένες περιοχές εξέτασης αυτών των θεραπευτικών πρακτικών. «Βουτώ» σε αυτές τις επισημάνσεις δίχως να επεισέρχομαι σε λεπτομερείς περιγραφές για το βασικό θεωρητικό πλαίσιο και τις θεμελιώδεις ιδέες αυτών των πρακτικών. (Παραθέτω παρακάτω κάποιες πηγές για περαιτέρω μελέτη…)

Εδώ εστιάζουμε στην ανάξειξη της έννοιας «συν-έρευνα» στις πρακτικές του Re-memebring, σημειώνοντας πώς η κλιμάκωση των θεραπευτικών ερωτήσεων στο «τοπίο της δράσης» (landscape of action) μπορεί να συμβάλει σε αυτό. Εξετάζω πώς ο χρόνος που περνάμε στο τοπίο της δράσης, χωρίς να βιαζόμαστε να μετακινήσουμε την συζήτηση re-membering στο «τοπίο της ταυτότητας», μπορεί να βοηθήσει τον θεραπευόμενο να αναγνωρίσει αμοιβαίες συνεισφορές σε σημαντικές για εκείνον σχέσεις και συνδέσεις.

…….

Αν ενδιαφέρεστε να μελετήσετε με τί έχει να κάνει η πρακτική του Re-membering ρίξτε μια ματιά:

https://dulwichcentre.com.au/wp-content/uploads/2019/11/Re-membering_conversations_Michael_White.pdf

Myerhoff, B. (1982) Life history among the elderly: Performance, visibility and re-membering. In Ruby, J. (ed). A Crack in the Mirror: Reflexive Perspectives in Anthropology. Philadelphia: University of Pennsylvania Press.

White, M. (1998) Saying hullo again: The reincorporation of the lost relationship in the resolution of grief, in Denborough, D. and White, C (1998) Introducing Narrative Therapy, A collection of practice-based writings. Adelaide: Dulwich Publications.

Wingard, B. (2011). Bringing lost loved ones into our conversations: Talking about loss in honouring ways. International Journal of Narrative Therapy and Community Work, (1), pp.54-56.

Αυτο αποτελεί το πρώτο μέρος μιας σειράς από βίντεο (videos 11-15) που εστιάζουν στην πρακτική της Αφηγηματικής που ονομάζουμε Re-membering.

Οι Re-membering πρακτικές, ή αλλιώς «Πρακτικές Επαν-ένταξης στην Μνήμη», κατέχουν ξεχωριστή θέση ανάμεσα στις ιδέες της Αφηγηματικής θεραπείας. Οι Αφηγηματικές αυτές συζητήσεις αντιτίθενται στην κυρίαρχη λογική ότι οι σχέσεις λήγουν απαραίτητα με την απώλεια ενός προσώπου από την ζωή ή λόγω φυσικών αποστάσεων ή καθεστώτων διάστασης και χωρισμού. Οι Re-membering πρακτικές, λοιπόν, προσκαλούν τους θεραπευόμενους σε μια συν-έρευνα σχετικά με την δυνατότητα συνέχισης αυτής της αίσθησης σύνδεσης με φυσικά πρόσωπα ή «φωνές» επιρροής, τις οποίες οι ίδιοι οι θεραπευόμενοι χαρακτηρίζουν ως σημαντικές φιγούρες στην ζωή τους.

Παρακαλώ σημειώστε…σε αυτήν την σειρά των 5 βίντεο που είναι αφιερωμένα στο Re-membering, εστιάζω κάθε φορά σε διαφορετικές και πολύ συγκεκριμένες περιοχές εξέτασης αυτών των θεραπευτικών πρακτικών. «Βουτώ» σε αυτές τις επισημάνσεις δίχως να επεισέρχομαι σε λεπτομερείς περιγραφές για το βασικό θεωρητικό πλαίσιο και τις θεμελιώδεις ιδέες αυτών των πρακτικών. (Παραθέτω παρακάτω κάποιες πηγές για περαιτέρω μελέτη…)

Εδώ αρχικά, σας προσκαλώ να ρίξουμε μια πιο κοντινή ματιά στην διαδικασία της επιλογής των φιγούρων/«φωνών» που προσκαλούμε (μεταφορικά) στο θεραπευτικό δωμάτιο. Αμφισβητώντας την ιδέα ότι την ευθύνη για την διεξαγωγή αυτών των συζητήσεων είναι απαραίτητο να την «χρεώνεται» μια μεμονωμένη re-membering φιγούρα, προτείνω τρόπους να ανοίξουν οι δυνατότητες επιλογών σε μια «κοινότητα» επιδραστικών παρουσιών στην ζωή του θεραπευόμενου.

…….

Αν ενδιαφέρεστε να μελετήσετε με τί έχει να κάνει η πρακτική του Re-membering ρίξτε μια ματιά:

https://dulwichcentre.com.au/wp-content/uploads/2019/11/Re-membering_conversations_Michael_White.pdf

Myerhoff, B. (1982) Life history among the elderly: Performance, visibility and re-membering. In Ruby, J. (ed). A Crack in the Mirror: Reflexive Perspectives in Anthropology. Philadelphia: University of Pennsylvania Press.

White, M. (1998) Saying hullo again: The reincorporation of the lost relationship in the resolution of grief, in Denborough, D. and White, C (1998) Introducing Narrative Therapy, A collection of practice-based writings. Adelaide: Dulwich Publications.

Wingard, B. (2011). Bringing lost loved ones into our conversations: Talking about loss in honouring ways. International Journal of Narrative Therapy and Community Work, (1), pp.54-56.

Πώς κάνει το Τραύμα ορατή την παρουσία του στην θεραπευτική συζήτηση;

Η εμπειρία μου δείχνει ότι συχνά επεμβαίνει στο ρυθμό της θεραπευτικής κουβέντας αποκλείοντας δυνατότητες συν-έρευνας. Έτσι, ο θεραπευόμενος «αφηγείται» (narrating) ιστορίες τραύματος με τρόπο που υποστηρίζεται από την κουλτούρα θεσμικών διαδικασιών, π.χ αστυνομικές αναφορές, κατάθεση στοιχείων.

Η Αφηγηματική προσέγγιση δεν ενδιαφέρεται απλά να φωτίσει ιστορίες στην ζωή του ανθρώπου. Οι Αφηγηματικές ερωτήσεις μας προσκαλούν να ασχοληθούμε με την εμπειρία της ιστορίας και την θέση του θεραπευόμενου απέναντι στην διατύπωση της εμπειρίας του (engaging, not narrating).

Ποιες αφηγηματικές ιδέες και πρακτικές μπορεί να βοηθήσουν να διακόψουμε την ικανότητα του Τραύματος να ορίζει τους όρους που θα γίνει η θεραπευτική κουβέντα;

Σε αυτό το βίντεο μοιράζομαι ορισμένες σκέψεις σχετικά με ερωτήματα που δέχομαι συχνά από θεραπευτές στα πλαίσια της εποπτείας που προσφέρω όπως πχ. Πότε και πώς είμαστε σε θέση να πούμε ότι το υλικό που συλλέξαμε από τις ιστορίες που μοιράζονται μαζί μας οι άνθρωποι είναι αρκετό, ώστε να αρχίσουμε να χρησιμοποιούμε τους χάρτες/πρακτικές της αφηγηματικής; Προσκαλώ μια αμφισβήτηση/αποδόμηση της ιδέας ότι η συγκέντρωση ‘αρκετού’ υλικού είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την σύνδεση μας με τις ιδέες/πρακτικές της αφηγηματικής και την συν-κατασκευή πλούσιων περιγραφών της εμπειρίας και των ιστοριών των ανθρώπων.

Εάν ενδιαφερόμαστε να τοποθετηθούμε στην θεραπευτική συζήτηση μέσα από μια μεταστρουκτουραλιστική, μεταμοντέρνα σκοπιά, τότε ενδεχομένως να δούμε τον ρόλο μας να χαρακτηρίζεται από την θεραπευτική στάση που περιγράφεται στην αφηγηματική ως «αποκεντρωμένη και επιδραστική». Αν η κατασκευή νοήματος είναι μέρος μιας συνεργατικής διαδικασίας που λαμβάνει χώρα μαζί με τον άνθρωπο λεπτό-προς-λεπτό, τότε οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι η θέση του/της θεραπευτή/τριας είναι αναπόφευκτα ‘πολιτική’ καθώς μπαίνει σε διαπραγμάτευση το ερώτημα, ποιανού το νόημα θα μπει στο επίκεντρο, πότε, γιατί, ποιος το ορίζει κτλ. Σε αυτό το βίντεο συζητώ πώς η παρουσία του τραύματος/κακοποίησης μας προσκαλεί να εξετάσουμε με ευελιξία και accountability/ευθύνη την σχέση μας με την θεραπευτική αυτή στάση στα πλαίσια μιας intentional και responsive πρακτικής.