Αυτο αποτελεί το δεύτερο μέρος μιας σειράς από βίντεο (videos 11-15) που εστιάζουν στην πρακτική της Αφηγηματικής που ονομάζουμε Re-membering.
Οι Re-membering πρακτικές, ή αλλιώς «Πρακτικές Επαν-ένταξης στην Μνήμη», κατέχουν ξεχωριστή θέση ανάμεσα στις ιδέες της Αφηγηματικής θεραπείας. Οι Αφηγηματικές αυτές συζητήσεις αντιτίθενται στην κυρίαρχη λογική ότι οι σχέσεις λήγουν απαραίτητα με την απώλεια ενός προσώπου από την ζωή ή λόγω φυσικών αποστάσεων ή καθεστώτων διάστασης και χωρισμού. Οι Re-membering πρακτικές, λοιπόν, προσκαλούν τους θεραπευόμενους σε μια συν-έρευνα σχετικά με την δυνατότητα συνέχισης αυτής της αίσθησης σύνδεσης με φυσικά πρόσωπα ή «φωνές» επιρροής, τις οποίες οι ίδιοι οι θεραπευόμενοι χαρακτηρίζουν ως σημαντικές φιγούρες στην ζωή τους.
Παρακαλώ σημειώστε…σε αυτήν την σειρά των 5 βίντεο που είναι αφιερωμένα στο Re-membering, εστιάζω κάθε φορά σε διαφορετικές και πολύ συγκεκριμένες περιοχές εξέτασης αυτών των θεραπευτικών πρακτικών. «Βουτώ» σε αυτές τις επισημάνσεις δίχως να επεισέρχομαι σε λεπτομερείς περιγραφές για το βασικό θεωρητικό πλαίσιο και τις θεμελιώδεις ιδέες αυτών των πρακτικών. (Παραθέτω παρακάτω κάποιες πηγές για περαιτέρω μελέτη…)
Εδώ εστιάζουμε στην ανάξειξη της έννοιας «συν-έρευνα» στις πρακτικές του Re-memebring, σημειώνοντας πώς η κλιμάκωση των θεραπευτικών ερωτήσεων στο «τοπίο της δράσης» (landscape of action) μπορεί να συμβάλει σε αυτό. Εξετάζω πώς ο χρόνος που περνάμε στο τοπίο της δράσης, χωρίς να βιαζόμαστε να μετακινήσουμε την συζήτηση re-membering στο «τοπίο της ταυτότητας», μπορεί να βοηθήσει τον θεραπευόμενο να αναγνωρίσει αμοιβαίες συνεισφορές σε σημαντικές για εκείνον σχέσεις και συνδέσεις.
…….
Αν ενδιαφέρεστε να μελετήσετε με τί έχει να κάνει η πρακτική του Re-membering ρίξτε μια ματιά:
https://dulwichcentre.com.au/wp-content/uploads/2019/11/Re-membering_conversations_Michael_White.pdf
Myerhoff, B. (1982) Life history among the elderly: Performance, visibility and re-membering. In Ruby, J. (ed). A Crack in the Mirror: Reflexive Perspectives in Anthropology. Philadelphia: University of Pennsylvania Press.
White, M. (1998) Saying hullo again: The reincorporation of the lost relationship in the resolution of grief, in Denborough, D. and White, C (1998) Introducing Narrative Therapy, A collection of practice-based writings. Adelaide: Dulwich Publications.
Wingard, B. (2011). Bringing lost loved ones into our conversations: Talking about loss in honouring ways. International Journal of Narrative Therapy and Community Work, (1), pp.54-56.
Τις τελευταίες μέρες ακούω έντονα στα ΜΜΕ και διαβάζω στα δίκτυα κοινωνικής δικτύωσης την φράση « Η Παγκόσμια μέρα Ψυχικής Υγείας» είναι μια μέρα δράσης & ευαισθητοποίησης».
Πριν από 10 χρόνια πήγα στην Ραμάλα της Παλαιστίνης με την διεθνή αποστολή του Dulwich Centre foundation και σε συνεργασία με το Ινστιτούτο Αφηγηματικής Ψυχοθεραπείας της Παλαιστινης. Συμμετείχα με μια ομαδα θεραπευτών από την Σιγκαπούρη, τον Καναδά, τις ΗΠΑ, την Τουρκία, την Αυστραλία. Μέρος της δουλειάς μας ηταν η επίσκεψη στα σπίτια Παλαιστίνιων οικογενειών που υφίσταται τις επιπτώσεις της κατοχής και το συνεχόμενο τραύμα από τις καθημερινές κτηνωδίες, καταπιέσεις και αδικίες μιας αποικιοκρατικής πολιτικής.
Ένα από τα πράγματα που με συναρπάζουν στις θεραπευτικές συζητήσεις είναι να συν(μ)-μετέχω με θεραπευτικές ερωτήσεις που βασίζονται στην Αφηγηματική προσέγγιση. Αυτό που χαρακτηρίζει την θεραπευτική μου στάση είναι η αδιάλλειπτη και ενεργή προσπάθειά μου να συστήνω ερωτήσεις που κινούνται από αυθεντική περιέργεια και όχι να προσκολώμμαι σε υποθέσεις ή ερμηνείες για όσα οι θεραπευόμενοι μοιράζονται (ή επιλέγουν να μην μοιραστουν) μαζί μου. Έχω επίγνωση ότι η ιδέα ότι ο θεραπευτής θα πρέπει να αξιολογήσει την επιθυμία που εκδηλώνει ο θεραπευόμενος για να του απαντηθούν τα ερωτήματά του είναι πατερναλιστική και υποδηλώνει την άσκηση εξουσίας επάνω στον θεραπευόμενο.
