Ένα από τα πράγματα που με συναρπάζουν στις θεραπευτικές συζητήσεις είναι να συν(μ)-μετέχω με θεραπευτικές ερωτήσεις που βασίζονται στην Αφηγηματική προσέγγιση. Αυτό που χαρακτηρίζει την θεραπευτική μου στάση είναι η αδιάλλειπτη και ενεργή προσπάθειά μου να συστήνω ερωτήσεις που κινούνται από αυθεντική περιέργεια και όχι να προσκολώμμαι σε υποθέσεις ή ερμηνείες για όσα οι θεραπευόμενοι μοιράζονται (ή επιλέγουν να μην μοιραστουν) μαζί μου. Έχω επίγνωση ότι η ιδέα ότι ο θεραπευτής θα πρέπει να αξιολογήσει την επιθυμία που εκδηλώνει ο θεραπευόμενος για να του απαντηθούν τα ερωτήματά του είναι πατερναλιστική και υποδηλώνει την άσκηση εξουσίας επάνω στον θεραπευόμενο.
Η διαμόρφωση ερωτήσεων που μπορεί να συμβάλλουν βοηθητικά στην θεραπευτική συζήτηση είναι αυτό στο οποίο εξειδικεύομαι, παράλληλα είναι το πάθος μου, η «τέχνη» μου, θα έλεγα.
Οι ερωτήσεις που προσφέρω είναι αποδομητικές, relational, response-based, επικαιροποιημένες και σχετικές με τις περιγραφες και τα πλαίσια του εκάστοτε ανθρώπου, όχι θεωρητικές και προσχεδιασμένες. Είναι ερωτήσεις βαθιά πολιτικές (διαπραγματεύονται ζητήματα ανισοτήτων, διαφορών δύναμης κτλ), ερωτήσεις που έχουν την πρόθεση να συνοδεύουν τους ανθρώπους στις πολλαπλές προσπάθειες που κάνουν να περιγράψουν τις ιστορίες, εμπειρίες, γνώσεις και κατανοήσεις τους με δικά τους λόγια.
(περισσότερα…)
Πριν από 10 χρόνια πήγα στην Ραμάλα της Παλαιστίνης με την διεθνή αποστολή του Dulwich Centre foundation και σε συνεργασία με το Ινστιτούτο Αφηγηματικής Ψυχοθεραπείας της Παλαιστινης. Συμμετείχα με μια ομαδα θεραπευτών από την Σιγκαπούρη, τον Καναδά, τις ΗΠΑ, την Τουρκία, την Αυστραλία. Μέρος της δουλειάς μας ηταν η επίσκεψη στα σπίτια Παλαιστίνιων οικογενειών που υφίσταται τις επιπτώσεις της κατοχής και το συνεχόμενο τραύμα από τις καθημερινές κτηνωδίες, καταπιέσεις και αδικίες μιας αποικιοκρατικής πολιτικής.
