από τηνΚασσανδρα Πήτερσεν

Παιδοκτονία γένους «θηλυκού»: οι έμφυλες προεκτάσεις ενός αποτρόπαιου εγκλήματος που διεγείρει το κοινό αίσθημα. Η εξουσία του όχλου ως αντίδραση στο άδικο έγκλημα 

«Την ίδια στιγμή που κάποια ζευγάρια αδημονούν να δώσουν αγάπη, ονειρεύονται την ευκαιρία να ανοίξουν την αγκαλιά τους σε ένα μικρό ανθρωπάκι και αγωνίζονται ψυχή τε και σώματι για αυτό, κάπου αλλού κάποιες ψυχούλες χάνονται τόσο μα τόσο άδικα. Ποια (υπερ)δύναμη ρίχνει έτσι τις ζαριές της Μοίρας σε αυτόν τον κόσμο;» Είναι τα λόγια γυναίκας που διανύει ένα μακρύ ταξίδι εξωσωματικής γονιμοποίησης στο οποίο έχει ήδη βιώσει απανωτές απώλειες. Η περιγραφή της εξακολουθεί να ηχεί σαν εκκωφαντικό βουητό μελισσών, συνοδεύοντας την σκέψη μου για ώρες ακόμα και μετά την λήξη της πιο πρόσφατης θεραπευτικής συνεδρίας μας.

Μετά το τέλος της συνάντησής μας, κατεβαίνω στο διπλανό παρκάκι να πάρω λίγο αέρα και να αφουγκραστώ το θρόισμα των φύλλων στα δέντρα (συνήθης πρακτική μου όταν έχω την ευκαιρία διαλείμματος ανάμεσα στις προγραμματισμένες θεραπευτικές συνεδρίες της ημέρας). Πέφτω πάνω στην συζήτηση μιας περαστικής παρέας, η οποία αναφέρεται στις εξελίξεις σχετικά με τη σύλληψη της μητέρας που κατηγορείται για την δολοφονία του παιδιού της. «Παρακαλούσα από μέσα μου να μην ήταν στα αλήθεια η μάνα η δράστης» ακούγεται να λέει μια φωνή.

(περισσότερα…)

Με πάνω από 12 χρόνια εμπειρίας στην κλινική πράξη, έχω την χαρά να μοιράζομαι την εμπειρία μου με συναδέλφους και φοιτητές από την Ελλάδα και το εξωτερικό που εξερευνούν τις δυνατότητες της αφηγηματικής προσέγγισης στην δουλειά τους με ανθρώπους με τους οποίους κάνουν θεραπευτικές συζητήσεις. Βγαίνοντας, λοιπόν, από την τελευταία χθεσινοβραδυνή συνεδρία εποπτείας που έκανα με έναν συνάδελφο από την Αυστραλία, συνέχισε να ταξιδεύει στο μυαλό μου το σημείο της συζήτησης που έστρεψε την προσοχή μας στην έννοια του τοκενισμού.

«Sharing space without sharing power is tokenism»
(μετάφραση: το να μοιράζεσαι το χώρο χωρίς να μοιράζεσαι την δύναμη είναι απλά μια προσχηματική και δημαγωγική εκπροσώπηση)

(περισσότερα…)

Μια φωτογραφία μπορεί να «διασώσει» από την λήθη σημαντικές στιγμές που πλημμυρίζουν από συναισθήματα. Πίσω από ένα χαμόγελο μπορεί να τρεμοπαίζουν δάκρυα χαράς. Η συγκίνηση μπορεί να διαμορφώθηκε μέσα σε ιστορίες αγωνίας, προσπάθειας, υπομονής, οι οποίες συνυφαίνονται με ιστορίες αγάπης, ελπίδας, κουράγιου και συντροφικότητας. Τα δάκρυα μπορεί να μιλάνε για ένα είδος λύτρωσης καθώς αυτή η διαδρομή φτάνει σε ένα σημείο κορύφωσης.

Ας μιλήσουμε, όμως, για συναισθήματα…στην θεραπευτική πράκτικη. Μερικές φορές ακούω να λέγεται για την Αφηγηματική θεραπεία ότι τάχα δεν ασχολείται με το συναίσθημα. Με ξαφνιάζει να το ακούω αυτό γιατί το βρίσκω αναντίστοιχο με την προσωπική μου εμπειρία από τις θεραπευτικές συζητήσεις, τις οποίες βρίσκω, σχεδόν σε καθημερινή βάση, τόσο συγκινητικές.

Σκέφτομαι όλες εκείνες τις δυνατές στιγμές που πιάνω τον εαυτό μου να παρασύρεται συναισθηματικά από την «ιερότητα» μιας ιστορίας που εξελίσσεται αργά και λεπτό-προς λεπτό προς μια συν-κατασκευή νέου νοήματος. Οταν πχ η απλή προσθήκη μιας κουταλιάς γάλακτος στο τσάι, αυτό δηλαδή που για πολλούς θεωρείται μια απλή ρουτίνα, πλέον βιώνεται και αναγνωρίζεται από τον άνθρωπο ως συνειδητή πράξη αντίστασης στην ανορεξία. Ή όταν μια πράξη φροντίδας και αλληλεγγύης που εκδηλώνει μια γυναίκα σε μια γειτόνισσα που έχει ζήσει παρόμοιες εμπειρίες κακοποίησης με εκείνη, αναγνωρίζεται στην θεραπεια ως η συνέχεια μιας κληρονομιάς αξιών που της μετέφερε η δασκάλα της από το δημοτικό.

Στην πραγματικότητα, η Αφηγηματική θεραπεία ασχολείται με το συναίσθημα με πολύ συγκεκριμένο τρόπο. Αρνείται να ξεχωρίσει το συναίσθημα από το νόημα. Επίσης αρνείται να ξεχωρίσει το συναίσθημα και το νόημα από την δράση. Κατ’επέκτασιν το συναίσθημα δεν διαχωρίζεται ποτέ από την κουλτούρα, τις καθημερινές πολιτικές (politics) και τα ethics. (περισσότερα…)