ΚατηγορίαBlog

Τη στιγμή που ολοένα και αυξάνονται τα ποσοστά των ανθρώπων, κυρίως στις ανεπτυγμένες χώρες της δύσης, που καταθέτουν τις μαρτυρίες τους, σχετικά με τον αγώνα που δίνουν να απεγκλωβιστούν από τα δίχτυα των διατροφικών διαταραχών, αξίζει να σταθούμε στις ιδιαίτερες συνθήκες που εκμεταλλεύεται η φωνή της βουλιμίας & της ανορεξίας για να υφάνει τον ιστό της.

Πώς καταφέρνουν οι διατροφικές διαταραχές να αποπλανούν τα θύματά τους;

Το ξεκίνημα της δράσης τους σηματοδοτείται συνήθως με υποσχέσεις απέναντι στους ανθρώπους και κυρίως στις εφήβους & τις νεαρές γυναίκες.

(περισσότερα…)

Με ποιους τρόπους θα μπορούσαν γονείς, φίλοι ή άλλοι άνθρωποι που ενδιαφέρονται, να συμβάλλουν υποστηρικτικά στην προσπάθεια εκείνων που δοκιμάζονται από τις επιδράσεις των διατροφικών διαταραχών;

Τί θα βοηθούσε, να χαμηλώσουν οι διατροφικές διαταραχές, την ένταση της φωνής τους απέναντι στο πρόσωπο που έρχεται αντιμέτωπο με τις προκλήσεις τους;

Θα πρότεινα στους ανθρώπους που ενδιαφέρονται να οικοδομήσουν ένα δίκτυο υποστήριξης & αντίστασης, να μιλήσουν και να σκεφθούν σε μια αρκετά διαφορετική γλώσσα, από αυτήν που χρησιμοποιεί η φωνή των διατροφικών διαταραχών.

(περισσότερα…)

Η ιδέα ότι υπάρχουν συγκεκριμένες μορφές επικοινωνίας οι οποίες μπορούν να λειτουργήσουν ως «πανάκεια» για τα προβλήματα που προκύπτουν στις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων, είναι μια ιδιαίτερα δημοφιλής και προβεβλημένη πρόταση στη σύγχρονη εποχή.

Επιπλέον αξίζει να σημειωθεί, ότι αυτός ο ισχυρισμός του «σωστού» επικοινωνιακού στυλ, που συνοδεύεται από την ανάγκη να αναπτύξουμε κατάλληλες επικοινωνιακές δεξιότητες ή «κόλπα» ή «τεχνικές», επηρεάζει καθημερινά σε πολύ μεγάλο βαθμό τους τρόπους που τα εμπλεκόμενα μέλη επιλέγουν να ανταποκριθούν στις σχεσιακές τους δυσκολίες.

Τί επιπτώσεις όμως μπορεί να έχει η αποδοχή της ιδέας, ότι οι δυσκολίες στην σχέση ενός ζευγαριού, είναι κατά κύριο λόγο, το αποτέλεσμα της ανεπαρκούς ή της κακής επικοινωνίας μεταξύ τους;

Τί συνέπειες μπορεί να έχει η ιδέα ότι περισσότεροo επικοινωνία, θα αποτελέσει «πανάκεια» για τις δυσκολίες που βιώνει το ζευγάρι;

(περισσότερα…)

Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει τις φράσεις:

«Η υγιής επικοινωνία είναι ότι πιο σημαντικό υπάρχει στην σχέση ενός ζευγαριού!»,  ή
«Aν ένα ζευγάρι θέλει πραγματικά να πετύχει η σχέση του οφείλει «να δουλέψει» την επικοινωνία του!».

Τις τελευταίες δεκαετίες φαίνεται να δίνεται ιδιαίτερη έμφαση στην αξία της «υγιούς επικοινωνίας». Οι συνεχείς αναφορές στα ποιοτικά χαρακτηριστικά της και την σπουδαιότητά της, έχει ως αποτέλεσμα να καθορίζει σε μεγάλο βαθμό τους τρόπους που κρίνουμε τους εαυτούς μας & τους συντρόφους μας, αλλά και τις προσπάθειες που κάνουμε να ανταποκριθούμε στις σχέσεις μας.

Πώς φτάσαμε όμως στο σημείο να μιλούμε για «υγιή επικοινωνία»;

Πώς κατασκευάστηκε ιστορικά η ιδέα ότι υπάρχει μια τέτοια πολύτιμη, σχεδόν «μαγική συνταγή» που λέγεται «υγιής επικοινωνία», απέναντι στην οποία οφείλουμε να δεσμευτούμε ως ζευγάρι;

(περισσότερα…)

Καθώς οι άνθρωποι μοιράζονται τις δυσκολίες τους, τους προβληματισμούς τους ή τα άγχη τους μαζί μας, μπορεί να πιάσουμε τον εαυτό μας να αναρωτιέται για τον καταλληλότερο τρόπο συμπαράστασης. Σε ορισμένες περιπτώσεις μάλιστα αυτή μας η ανησυχία, η οποία βεβαίως, κινείται από την καλή μας πρόθεση να σταθούμε υποστηρικτικά δίπλα τους, μετατρέπεται σε βάρος..το βάρος μιας ευθύνης.

Έχετε κάνει ποτέ κάποια από τις παρακάτω σκέψεις καθώς ακούτε τις ιστορίες προβλημάτων που σας φέρνουν φίλοι, σύντροφοι, συνάδελφοι κτλ ;

• «Πρέπει να τον βοηθήσω να βρει μια λύση. Πρέπει να τον συμβουλέψω».
• «Πρέπει να κάνω κάτι να της φτιάξω το κέφι. Τί να της προτείνω;»
• «Κουράστηκα να ακούω για όλα αυτά. Πρέπει να του δώσω να καταλάβει ότι δεν είναι και τόσο σπουδαίο πρόβλημα».

Όμως γιατί πρέπει η συμπαράσταση να παίρνει την μορφή «δουλειάς» και μάλιστα επίπονης;

(περισσότερα…)

Πόσες φορές προσπαθήσαμε μάταια να πείσουμε τον/την σύντροφό μας να κάνει κάτι που επίμονα ζητάμε; Πόσες από αυτές καταλήξαμε τελικά σε συγκρούσεις, γκρίνιες και απομάκρυνση;

Παρατηρούμε ότι είναι πολύ πιο εύκολο για τους άλλους να κάνουν αυτό που τους ζητείται, όταν κινούνται από κίνητρα που έχουν νόημα για τους ίδιους. To τί φτάνει να έχει νόημα για τους ίδιους επηρεάζεται από ευρύτερες ιδέες που κυκλοφορούν εκεί έξω για την σημασία κάποιων πραγμάτων. Π.χ πατριαρχικές προτάσεις που θεωρούν την γυναίκα ως κύρια υπεύθυνη για το μεγάλωμα του παιδιού, μπορεί να στρατολογήσουν τόσο τον σύζυγο, όσο και την ίδια την σύζυγο, στην πεποίθηση ότι το διάβασμα της κόρης οφείλει κατά κύριο λόγο να το υποστηρίξει η μητέρα. Αυτή η αντίληψη/πρακτική, με την σειρά της, μπορεί να μπλοκάρει το ζευγάρι από το να σκεφτεί εναλλακτικές δυνατότητες να ανταποκριθούν στην κούραση & το άγχος της καθημερινότητας.

Όταν ζητάμε κάτι από κάποιον άλλον, ίσως θα έκανε την διαφορά αν αρχικά αναγνωρίζαμε οι ίδιοι, και στην συνέχεια κοινοποιήσουμε στον άλλον, τις προθέσεις μας αλλά και τις ευρύτερες αντιλήψεις που υποστηρίζουν αυτές μας τις προθέσεις. Τέτοιες συζητήσεις μπορεί καμιά φορά να οδηγήσουν ακόμα και στην επαναδιαπραγμάτευση ιδεών που θεωρούνται δεδομένες.

(περισσότερα…)

Όταν συζητάω με τους ανθρώπους στα πλαίσια των θεραπευτικών μας συναντήσεων, συχνά τους ρωτώ για τις αξίες τους και πώς αυτές συνδέονται με τις εμπειρίες που διέπουν την ζωή τους.

Οι απαντήσεις που λαμβάνω είναι πολλές και διαφορετικές.

Πολλοί είναι εξοικειωμένοι με τέτοιου είδους συζητήσεις, έχουν μιλήσει πολλές φορές για τις εμπειρίες τους. Άλλοι όμως, και μόνο στο άκουσμα της λέξης «αξίες» ξαφνιάζονται, ζητούν διευκρινιστικές ερωτήσεις ή απορούν τί εννοώ.

(περισσότερα…)

Τί θα σήμαινε για τον καθένα μας ξεχωριστά και για την εξέλιξη των κοινωνιών μας αν συνειδητοποιούσαμε ότι έχουμε την δυνατότητα να ανακατασκευάζουμε τις αντιλήψεις μας για το ποιοι είμαστε και να συμμετέχουμε ενεργά στις εξελικτικές διεργασίες του ευρύτερου κοινωνικού πλαισίου;

Όταν κανείς ζει περιορισμένος σε μια μοναδική πραγματικότητα, συνεκτική στον χώρο και στον χρόνο, η αντικειμενικότητα του εαυτού μοιάζει απρόσβλητη.

Όταν όμως ο κοινωνικός κόσμος απαλλάσσεται από ομοιογένειες, με την βοήθεια και των νέων τεχνολογικών μέσων για την διάδοση ιδεών, τότε το «αντικειμενικό γεγονός» σύμφωνα με το οποίο π.χ ο μετανάστης στερείται νομιμότητας ή οτιδήποτε άλλο, γίνεται μια ιδέα/πρακτική διαθέσιμη προς αμφισβήτηση.

(περισσότερα…)

Η παραπομπή στη βία και την εγκληματικότητα είναι το πιο χαρακτηριστικό πλαίσιο στο οποίο εντοπίζεται η κατηγοριοποίηση του φαινομένου της τρέλας, ως ψυχικής ασθένειας, στις συλλογικές αναπαραστάσεις του κοινού.

Μέσα από την μακροχρόνια προσπάθεια της ανθρώπινης σκέψης να κατανοήσει το ζήτημα της παραφροσύνης αναδύεται μια εξελικτική μυθολογία που ανάγει την εικόνα του τρελού σε ένα εγκληματικό, απρόβλεπτο και επίφοβο άτομο.

Αυτή η αρνητική και απορριπτική στάση του κοινού, που παρατηρείται στις μέρες μας, είναι βαθιά ριζωμένη στην συλλογική συνείδηση, ως αποτέλεσμα διαδικασιών μάθησης της πρώτης ήδη παιδικής ηλικίας αλλά και της δημόσιας εικόνας της τρέλας όπως αυτή δομείται μέσω των ΜΜΕ.

(περισσότερα…)