Τί θα σήμαινε για τον καθένα μας ξεχωριστά και για την εξέλιξη των κοινωνιών μας αν συνειδητοποιούσαμε ότι έχουμε την δυνατότητα να ανακατασκευάζουμε τις αντιλήψεις μας για το ποιοι είμαστε και να συμμετέχουμε ενεργά στις εξελικτικές διεργασίες του ευρύτερου κοινωνικού πλαισίου;
Όταν κανείς ζει περιορισμένος σε μια μοναδική πραγματικότητα, συνεκτική στον χώρο και στον χρόνο, η αντικειμενικότητα του εαυτού μοιάζει απρόσβλητη.
Όταν όμως ο κοινωνικός κόσμος απαλλάσσεται από ομοιογένειες, με την βοήθεια και των νέων τεχνολογικών μέσων για την διάδοση ιδεών, τότε το «αντικειμενικό γεγονός» σύμφωνα με το οποίο π.χ ο μετανάστης στερείται νομιμότητας ή οτιδήποτε άλλο, γίνεται μια ιδέα/πρακτική διαθέσιμη προς αμφισβήτηση.
Οι εξαρτήσεις αποτελούν σύμπτωμα βαθιάς κοινωνικής κρίσης, όπου μια πραγματική ριζοσπαστική πρόταση δεν μπορεί παρά να εξετάζει την τοξικομανία από τη σκοπιά της μάχης για απεξάρτηση και επανένταξη των χρηστών, διεκδικώντας παράλληλα και μέτρα ευρύτερου χαρακτήρα, συνδέοντας τη μείωση της χρήσης με την εξάλειψη του πολιτισμού των εξαρτήσεων και των αδιεξόδων.