ΚατηγορίαΑφηγηματική θεραπεία

Η Αφηγηματική Ψυχοθεραπεία είναι ένα διαρκώς εξελισσόμενο σώμα γνώσης και δεξιοτήτων για την ανταπόκριση σε αντιξοότητες που επηρεάζουν άτομα, οικογένειες, ομάδες και κοινότητες. Οι ιδέες και τρόποι εργασίας που περιγράφονται εδώ, εισήχθησαν στην ψυχοθεραπεία αρχικά από τον Michael White και τον David Epston.

Η Αφηγηματική θεραπεία και Κοινοτική πρακτική αντλεί την έμπνευσή της από το κίνημα του κοινωνικού κονστρουξιονισμού (Gergen), Μεταμοντέρνες τοποθετήσεις στην φιλοσοφία (Foucault, Derrida), εξελίξεις στην πολιτισμική ανθρωπολογία και την κοινωνιολογία (Myerhoff, Geertz, Bruner, Goffman), τρίτο κύμα φεμινιστικών θεωριών κα.

Έχει σημαντική επιρροή σε τομείς όπως η ψυχική υγεία, εκπαίδευση, επιχειρήσεις, ακτιβισμός & κοινωνική δικαιοσύνη. Ασκείται σε ολόκληρο τον κόσμο, όπως και στην Ελλάδα, από πιστοποιημένους αφηγηματικούς θεραπευτές.

Πρόκειται για μια κριτική προσέγγιση στην ψυχοθεραπεία, που κατανοεί την πραγματικότητα ως σχεσιακά και κοινωνικά κατασκευασμένη. Επιδιώκει μέσα από συγκεκριμένες πρακτικές να αναδείξει τις σχέσεις δύναμης & εξουσίας οι οποίες παράγουν ή συντηρούν τα προβλήματα των ανθρώπων, να αποδομήσει κυρίαρχους κοινωνικούς λόγους και να αμφισβητήσει την προνομιακή θεμελιακή γνώση στη θεραπεία και τον κόσμο.

(περισσότερα…)

Στην καθημερινή ψυχοθεραπευτική πρακτική μου:

• Αντί να επιδιώκω την κατηγοριοποίηση των ανθρώπων & οικογενειών  με βάση διαγνωστικούς κώδικες, κλίμακες αξιολόγησης ή τύπους προσωπικότητας, διερευνούμε μαζί με τους ανθρώπους, τις κατανοήσεις, εξηγήσεις και το νόημα που προσδίδουν οι ίδιοι στις ιδιαιτερότητες της δικής τους εμπειρίας και ταυτότητας.
• Αντί να αντιμετωπίζω την γνώση των επαγγελματιών ως «ειδική» και να τοποθετώ τον εαυτό μου (ως ψυχοθεραπεύτρια/επόπτρια) στην θέση της «αυθεντίας», δίνω αξία στην ειδημοσύνη των ανθρώπων για την ίδια τους την ζωή. Αναγνωρίζω και σέβομαι την εξουσία/δύναμη (power) των προσερχόμενων να ορίζουν οι ίδιοι τον εαυτό τους σύμφωνα με την «τοπική», εκ των έσω γνώση (local knowledge) που κατέχουν για τις λεπτομέρειες της ζωής τους.
• Αποφεύγω συνειδητά την αξιολόγηση των ανθρώπων με κριτήριο την «επιτυχή» ένταξή τους σε νόρμες ή πρότυπα «φυσιολογικότητας» και επικεντρώνομαι στην προσπάθεια του προσερχόμενου να διεκδικήσει μια ζωή με νόημα η οποία αντανακλά τις μοναδικές αξίες που ο ίδιος έχει επιλέξει. (περισσότερα…)

Θεωρώ ζωτικής σημασίας την μη-αποσύνδεση της έννοιας «θεραπεία» από την ευρύτερη σημασία της «δικαιοσύνης», ειδικά όταν οι αντιξοότητες που βιώνουν οι άνθρωποι είναι το αποτέλεσμα τραύματος, κοινωνικών αδικιών ή παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων τους. Για το λόγο αυτό προσπαθώ να κρατώ τον εαυτό μου υπόλογο ως προς τον τρόπο που περιγράφονται οι εμπειρίες και οι ζωές των προσερχόμενων στην θεραπεία.

Τάσσομαι υπέρ του δικαιώματος των ανθρώπων να προσδιορίζουν οι ίδιοι τα βιώματα και τα προβλήματά τους, να τα ονοματίζουν οι ίδιοι (όχι οι «ειδικοί» ή άλλοι) με χαρακτηρισμούς που βρίσκονται κοντά στην εμπειρία τους, και να τιμώνται οι δεξιότητες, οι ικανότητες, οι σχέσεις, οι πτυχές της ιστορίας και της κουλτούρας τους που συμβάλλουν στην επανάκτηση της ζωής τους από τις επιδράσεις των προβλημάτων ή/και του τραύματος.

Καταστατικό των δικαιωμάτων αφήγησης

Το καταστατικό των δικαιωμάτων αφήγησης συστάθηκε από το David Denborough εκ μέρους του Dulwich Centre Foundation.

Άρθρο 1ο: Όλοι έχουν το δικαίωμα να προσδιορίζουν τις εμπειρίες και τα προβλήματά τους με δικά τους λόγια και όρους.

(περισσότερα…)