Πριν από 10 χρόνια πήγα στην Ραμάλα της Παλαιστίνης με την διεθνή αποστολή του Dulwich Centre foundation και σε συνεργασία με το Ινστιτούτο Αφηγηματικής Ψυχοθεραπείας της Παλαιστινης. Συμμετείχα με μια ομαδα θεραπευτών από την Σιγκαπούρη, τον Καναδά, τις ΗΠΑ, την Τουρκία, την Αυστραλία. Μέρος της δουλειάς μας ηταν η επίσκεψη στα σπίτια Παλαιστίνιων οικογενειών που υφίσταται τις επιπτώσεις της κατοχής και το συνεχόμενο τραύμα από τις καθημερινές κτηνωδίες, καταπιέσεις και αδικίες μιας αποικιοκρατικής πολιτικής.
Δεν ξέχασα ποτε την ιστορία της μάνας που περιέγραφε την εμπειρία της όταν Ισραηλινά στρατεύματα εισέβαλαν στο σπιτικό της και σκότωσαν μπροστά στα μάτια της τα 6 της παιδιά στις 3 το βράδυ την ώρα που κοιμόντουσαν. Θυμάμαι την ιστορία του πατέρα που φυλακίστηκε, βασανίστηκε, υπέστη απάνθρωπο εξευτελισμό και συνέχισε να ζει με τους εφιάλτες της φρίκης. Σκεφτομαι την ιστορία του γιου που έχασε τον 16χρονο αδερφό του από Ισραηλινά πυρά καθώς πετούσε πέτρες στα τανξ. Ανακαλώ τις εικόνες των ανθρώπων που στοιβάζονται καθημερινά επι ώρες ολόκληρες σε σειρές πίσω από check points για να πάνε από την μια γειτονιά στην άλλη. Θυμάμαι την ιστορία της κόρης που έμενε σε αντικριστά σπίτια με την μάνα της αλλά από την στιγμή που το Ισραήλ επέκτεινε τα σύνορα της διαιρώντας την γειτονιά σε δυο μέρη η κόρη δεν μπορούσε πια να αγκαλιάσει την μάνα.
Μετά το τέλος της διαμονής μας στην Ραμαλα πήραμε ένα μικρό λεωφορειο ώστε μέσα από τα βουνά (αποφεύγοντας τα πολλά check points) να πάρουμε το δρόμο για το Τέλ-Αβιβ. Μισή ώρα διαδρομή. Έφευγα από την Παλαιστινη με εικόνες και ιστορίες κατοχικής εξαθλίωσης και φτάνω στο Ισραήλ. Βλέπω ψηλούς ουρανοξύστες, βλέπω χλιδάτες καφετέριες και εστιατόρια, βλέπω παιδάκια στο δρόμο με την σχολική τσάντα στον ώμο. Ακούω γέλια από μια παρέα νεαρών που ετοιμάζεται να πάει για μπάνιο στην υπέροχη παραλία του Τέλ-Αβιβ. Μισή ώρα διαδρομή. Δυο διαφορετικοί κόσμοι!
Κατά την διαμονή μου στο Ισραήλ συνάντησα αγαπημένους μου φίλους και συναδέλφους που έχουν ξεχωριστή θέση στην ζωή μου. Άνθρωποι φιλόξενοι, εξαιρετικά καλοσυνάτοι, γενναιόδωροι και δίκαιοι σε κάθε έκφανση της ζωης τους, των σχέσεων και της δουλειάς τους. Θυμάμαι την ιστορία του νεαρου Ισραηλινού που δήλωσε αντιρρησίας συνείδησης και αρνήθηκε να υπηρετήσει στην υποχρεωτική στρατιωτική του θητεία. Τιμωρήθηκε με ακραίο κοινωνικό στιγματισμό, περιθωριοποίηση και πολλά ακόμα. Με έχει αγγίξει βαθιά η ιστορία της μάνας που αγωνιούσε ολημερίς για την τύχη του γιου της στα χαρακώματα . Με ακολουθεί πάντα η ιστορία θρήνου του άντρα που έχασε πολλους συγγενείς του κατά την διάρκεια στρατιωτικων αποστολών. Θυμάμαι την Ισραηλινή ακτιβίστρια να περιγράφει τους αγώνες που κάνουν Ισραηλινές συλλογικότητες στο πλευρό Παλαιστίνιων. Θυμάμαι και τους Ισραηλινούς πολίτες που περιέγραφαν πως τα Ισραηλινά Μέσα ευνοούν την άγνοια ή αμφισβήτηση όσων ειχα δει και ειχα ζησει μισή ώρα μακρυά από τις γειτονιές τους.
Ως θεραπευτες γίναμε μαρτυρες πολλαπλών ιστοριών τις οποίες αναγνωρίσαμε μαζί με τους ανθρωπους και τιμήσαμε μέσα από την Αφηγηματική πρακτικη.
Η εκδίκηση και η αντεκδίκηση συνδέονται με μια λεπτη κλωστή (ή πολλαπλές κλωστές) που υφαινει ιστοριες πόνου, απώλειας, θρήνου, αδικίας…και τρέφω βαθύ σεβασμό για τις ιστοριες επιβίωσης, ανταποκρισης στις κακουχίες, ιστοριες αντίστασης και συλλογικής φροντίδας απέναντι στο τραύμα, των οποίων έγινα μάρτυρας.
Από αυτήν την εμπειρία της αποστολης μας επέστρεψα σπίτι με θυμό, στεναχώρια , δέος, αυξημένη κοινωνική και πολιτική συνείδηση, επίγνωση των προνομίων μου, επιθυμία για κοινωνική δράση και νοσταλγία για τους ανθρωπους που άφηνα πίσω…
Αυτές τις ώρες οι σκέψεις μου πάνε καθημερινά σε αυτήν την μάνα από την Παλαιστινη, την μάνα από το Ισραηλ, τον αδερφό, την κόρη, τον γείτονα αυτού του κόσμου..
