Ας μιλήσουμε για συναισθήματα…στην θεραπευτική πράκτικη. Μερικές φορές ακούω να λέγεται για την Αφηγηματική θεραπεία ότι τάχα δεν ασχολείται με το συναίσθημα. Με ξαφνιάζει να το ακούω αυτό γιατί το βρίσκω αναντίστοιχο με την προσωπική μου εμπειρία από τις θεραπευτικές συζητήσεις, τις οποίες βρίσκω, σχεδόν σε καθημερινή βάση, τόσο συγκινητικές.
Σκέφτομαι όλες εκείνες τις δυνατές στιγμές που πιάνω τον εαυτό μου να παρασύρεται συναισθηματικά από την «ιερότητα» μιας ιστορίας που εξελίσσεται αργά και λεπτό-προς λεπτό προς μια συν-κατασκευή νέου νοήματος. Οταν πχ η απλή προσθήκη μιας κουταλιάς γάλακτος στο τσάι, αυτό δηλαδή που για πολλούς θεωρείται μια απλή ρουτίνα, πλέον βιώνεται και αναγνωρίζεται από τον άνθρωπο ως συνειδητή πράξη αντίστασης στην ανορεξία. Ή όταν μια πράξη φροντίδας και αλληλεγγύης που εκδηλώνει μια γυναίκα σε μια γειτόνισσα που έχει ζήσει παρόμοιες εμπειρίες κακοποίησης με εκείνη, αναγνωρίζεται στην θεραπεια ως η συνέχεια μιας κληρονομιάς αξιών που της μετέφερε η δασκάλα της από το δημοτικό.
Στην πραγματικότητα, η Αφηγηματική θεραπεία ασχολείται με το συναίσθημα με πολύ συγκεκριμένο τρόπο. Αρνείται να ξεχωρίσει το συναίσθημα από το νόημα. Επίσης αρνείται να ξεχωρίσει το συναίσθημα και το νόημα από την δράση. Κατ’επέκτασιν το συναίσθημα δεν διαχωρίζεται ποτέ από την κουλτούρα, τις καθημερινές πολιτικές (politics) και τα ethics. (περισσότερα…)
