
Με αφορμή τις εξελίξεις των τελευταίων ημερών, παρατηρώ πώς δημοφιλείς ιδέες γύρω από το τραύμα κερδίζουν έδαφος στο τρόπο που συζητώνται τα περιστατικά σεξουαλικής παρενόχλησης και εργασιακής βίας που βγαίνουν στο φως και πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτομαι από την θέση της Αφηγηματικής προσέγγισης εναλλακτικούς τρόπους κατανόησης.
Ο χαρακτηρισμός «θύμα»
Ως αφηγηματική θεραπεύτρια αποφεύγω συνειδητά να βλέπω τις επιζήσασες μιας τραυματικής εμπειρίας ως «θύματα» καθώς βρίσκω ότι αυτός ο χαρακτηρισμός παθολογικοποιεί τις γυναίκες αυτές και τις συρρικνώνει σε μια μονοδιάστατη ιστορία για την ταυτότητα τους. Κανείς δεν είναι παθητικός δέκτης της αδικίας/κακουχίας. Οι άνθρωποι πάντοτε κάνουν προσπάθειες να απαντήσουν και τις περισσότερες φορές αυτές περνάνε απαρατήρητες. Ακόμα και αν δεν είναι σε θέση να σταματήσουν την κακοποίηση την στιγμή που γίνεται, έστω και σιωπηλά μπορεί να εξέφραζαν την αντίθεσή τους με την στάση του σώματός τους, την απάθειά τους, το ύφος τους. Προσπαθούν να ελαττώσουν τις μακροχρόνιες επιπτώσεις του τραύματος, ή να προστατεύουν άλλους/ες/α από το ίδιο κακό. Δυστυχώς η αντίσταση που εκφράζεται μεταγενέστερα με σωματικές αντιδράσεις (εμετός, flashbacks, διαταραχή ύπνου κτλ) συχνά περνιέται για κάποιο σύμπτωμα ψυχιατρικής διάγνωσης. (περισσότερα…)


